غلامعلی بکایی

آقا شيخ غلامعلى بكايى، فرزند مقصود على(بن نظر على بن حسينعلى) از شـعراى قرن چهاردهم قمرى در سال ۱۲۸۰ قمرى در اصفهان ديده به جهـان گشـود. او در محله ى نيم آورد اصفهان سكونت داشته و گاهى به منبر و وعظ مى پرداخته است.

معرفی

در كتاب گلزار جاويدان، نوشته ی محمود هدايت، او را مردى وارسـته و آزاده كـه شـغلش مكتبدارى و كتابت بوده و خطوط مختلفه را خوب مى نوشته معرفى مى كند.

معمولاً در اشعارش از تخلّص بكايى استفاده مـى كـرده و در اشـعارى كـه بـراى مراسم هاى شادى مى سروده است، از تخلّص خنده بهره مى گرفته اسـت.

بـا مرحـوم محمد على معلم حبيب آبادى، مؤلف مكارم الآثار و مرحوم محمد على رجـاء زفـره اى، دوستى و رفاقت داشته است. وفات او را در سوم رمضان المبارك ۱۳۶۷ قمرى ذكر كرده اند.

مرحوم مهدوى قبر او را نزديك تكيه فاضلان تخت فولاد ذكر نموده و اين دو بيـت را در كتـاب رجـال اصفهان از او نقل كرده است:

در روز جــزا ز قــدرت لــم يزلــى		بر اهل قبور چون رسد صوت جلى
خواهند چو از قبور خود برخيزنـد		گويند علـى علـى غلامـان علـى

در تذكره شعراى معاصر نيز اين دو بيت را از او نقل مى كند:

هيچ دانى كـه چـرا در نظـر اهـل خـرد		مــاه شــعبان مــه ممتــاز و معظّــم باشــد
بهر آن است كه در نيمه ى اين ماه شريف		عيــد مولــود ولــى اللّــه اعظــم باشــد

همچنين از نمونه اشعار و خط زيباى وى در مرثيه وفات آية اللّه شيخ محمد على مدرس دزفولى است.

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۹۰. ص ۱۱۴