این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «مرتضی عبد علی نعمت اللهی»
(اضافه کردن اطلاعات و ایجاد و منبع ورده) |
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) جز |
||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
'''مرتضى خاتون آبادی''' ملقّـب بـه '''عبـد علـى''' و معروف به نعمت اللهی، فرزنـد ميـرزا علـى نقـى بـن ميرمحمدهادى از سادات و علمای پاقلعه ى اصفهان بود. | '''مرتضى خاتون آبادی''' ملقّـب بـه '''عبـد علـى''' و معروف به نعمت اللهی، فرزنـد ميـرزا علـى نقـى بـن ميرمحمدهادى از سادات و علمای پاقلعه ى اصفهان بود. | ||
== زندگی نامه == | |||
== | |||
===ولادت=== | ===ولادت=== | ||
| سطر ۱۵: | سطر ۱۳: | ||
===اساتید=== | ===اساتید=== | ||
در سرودن شعر نيز طبعـى روان داشت واز شاگردان شيخ [[اسداللّه | در سرودن شعر نيز طبعـى روان داشت واز شاگردان شيخ [[اسداللّه قمشه‌ای|اسداللّه قمشه اى]] <ref>خاتون آبادی ، اغصان طيبه،ج1 ،ص256.</ref>متخلّص بـه ديوانه و آقا شيخ محمد خراسانى بود. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
| سطر ۳۶: | سطر ۳۴: | ||
وی در رجب سـال ۱۳۵۴ق در اصـفهان وفـات يافت و در سرداب [[تکیه خاتون آبادی|تكيه ى خاتون آبادى]] در [[تخت فولاد]] كه اختصـاص به خاندان خود داشت مدفون شد. | وی در رجب سـال ۱۳۵۴ق در اصـفهان وفـات يافت و در سرداب [[تکیه خاتون آبادی|تكيه ى خاتون آبادى]] در [[تخت فولاد]] كه اختصـاص به خاندان خود داشت مدفون شد. | ||
اشعار سنگ نوشته مزارش چنين است:{{شعر}} | |||
اشعار سنگ نوشته مزارش چنين است: | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|قطب الهـدى دائـرة للعرفـان| عبد على صـار فـى الجنـان}} | {{ب|قطب الهـدى دائـرة للعرفـان| عبد على صـار فـى الجنـان}} | ||
{{ب|و هــاتف نــادى لتاريخــه| «نجل النبى فاز بالرضـوان»<ref>لطفی، تذکره شعرای تخت فولاداصفهان، ص 538</ref>}} | {{ب|و هــاتف نــادى لتاريخــه| «نجل النبى فاز بالرضـوان»<ref>لطفی، تذکره شعرای تخت فولاداصفهان، ص 538</ref>}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۰۰:۲۹
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
مرتضى خاتون آبادی ملقّـب بـه عبـد علـى و معروف به نعمت اللهی، فرزنـد ميـرزا علـى نقـى بـن ميرمحمدهادى از سادات و علمای پاقلعه ى اصفهان بود.
زندگی نامه
ولادت
مرتضی نعمت اللهی در حدود سال 1312 قمرى متولّد گرديد.
تحصیلات
پس از طی دوران کودکی علوم مقدماتی، فقه و اصول و منطق و كلام را از اساتيد بزرگی فرا گرفت.
مرتضی نعمت اللّهی عالمى اديب و عارف بود كه بـراى كسـب علـوم ظـاهرى و بـاطنى زحمـت و رنجهاى فراوانى را متحمل شد در اصفهان علوم دينى را آموخت و در فقه و اصول و تفسير، حكمت و رياضى مهارت فراوان كسب نمود.[۱]
اساتید
در سرودن شعر نيز طبعـى روان داشت واز شاگردان شيخ اسداللّه قمشه اى [۲]متخلّص بـه ديوانه و آقا شيخ محمد خراسانى بود.
آثار
او در شعر دارای طبعی روان و ذوقی بی پايان بود و اشعارش در نظم، قصايد و مدايح پيامبر اكرم )ص( و اهل بيت عصمت و طهارت است که به طبع رسیده است.
ديوان سيد مرتضى نعمت اللّهى با كتابت اديب كامل و شاعر خطـاط مرحـوم ميـرزا علـى مشـفقى در 64 صفحه موجود مى باشد.[۳]
در مقدمه ديوانش مى نويسد:
«بنا بـر اقتضـاى طبـع سرشار با تصادف اعياد متبركه به سرودن اشعار و نظم قصائد در مدايح پيـامبر اكـرم و اهـل بيـت اطهـار ش (عليهم السلام) اقدام و از فرط وارستگى حتـى تخلصـى هم براى خود اختيار ننموده و غرض از سرودن اشعار اظهار و عرض ارادت بـه آسـتانه اهل بيـت عصـمت و طهارت (عليهم صلوات الله) بوده است.»[۴]
از اشعار اوست:
| ســلطان عصــر، شــاه زمــن كعبــة الانــام | پور حسن كه اوست به خلـق جهـان امـام | |
| شد جلوه گر به نيمـه ى شـعبان مـه رخـش | آرى كند طلوع به نيمه (ی مه) آن مَه تمـام [۵] |
سیره اخلاقی
در اغصان طيبه می نويسد:
«وي بزرگي عاليقدر و در دوستي و محبت پايدار بود. بذل و بخشش وافر و جود و سخاوتي متكاثر داشت و هميشه سايرين را برخود رجحان و در حق خويش بيگانه بي ريا احساس فرمودی»
وفات
وی در رجب سـال ۱۳۵۴ق در اصـفهان وفـات يافت و در سرداب تكيه ى خاتون آبادى در تخت فولاد كه اختصـاص به خاندان خود داشت مدفون شد.
اشعار سنگ نوشته مزارش چنين است:
| قطب الهـدى دائـرة للعرفـان | عبد على صـار فـى الجنـان | |
| و هــاتف نــادى لتاريخــه | «نجل النبى فاز بالرضـوان»[۶] |
پانویس
منابع
- لطفی، عليرضا، (حامد اصفهانی)، تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج2، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، ۱۳۸۹.