این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «حسنعلی اصفهانی(شاعر)»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(حذف رده)
(اصلاح منبع)
سطر ۱: سطر ۱:
'''میرزا حسنعلی اصفهانی'''، شاعر و ادیب قرن یازدهم هجری بوده است. <ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، ص 587</ref>.
{{رده‌بندی‌نشده}}


وی از بزرگان اهل فضل اصفهان است، که مدتی به کسب علم و کمال مشغول بود. در زمان وزارت دوّم [[علاءالدّین حسین خلیفه سلطانی]] متولّی موقوفات بقعه شهیدیه رشت گردید و پس از عزل از آن منصب به زادگاه خود بازگشت.ایشان مردی خلیق، مهربان، قانع و وارسته بود.
'''میرزا حسنعلی اصفهانی'''، شاعر و ادیب قرن یازدهم هجری بوده است. <ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، ص 587</ref>وی از بزرگان اهل فضل اصفهان است، که مدتی به کسب علم و کمال مشغول بود. در زمان وزارت دوّم [[علاءالدّین حسین خلیفه سلطانی]] متولّی موقوفات بقعه شهیدیه رشت گردید و پس از عزل از آن منصب به زادگاه خود بازگشت.ایشان مردی خلیق، مهربان، قانع و وارسته بود.  


ابیات زیر از اشعار اوست:
ابیات زیر از اشعار اوست:
سطر ۹: سطر ۹:
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


== پانویس ==
<references />


==منبع==


* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.


==پانویس==
<references />
==منبع==
برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]

نسخهٔ ‏۶ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۳:۵۰

میرزا حسنعلی اصفهانی، شاعر و ادیب قرن یازدهم هجری بوده است. [۱]وی از بزرگان اهل فضل اصفهان است، که مدتی به کسب علم و کمال مشغول بود. در زمان وزارت دوّم علاءالدّین حسین خلیفه سلطانی متولّی موقوفات بقعه شهیدیه رشت گردید و پس از عزل از آن منصب به زادگاه خود بازگشت.ایشان مردی خلیق، مهربان، قانع و وارسته بود.

ابیات زیر از اشعار اوست:

زنده می گردد دل ما از نسیم زلف یارما چراغ مرده را از باد روشن کرده ایم[۲].

پانویس

  1. مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، ص 587
  2. تذکره نصرآبادی، ج1، ص285؛ الذریعه، ج9،ص241؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «حسن اصفهانی»، ص583؛ تذکره غنی، ص43.

منبع