این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخههای «محمدزکی بن محمدجعفر محقق سبزواری»
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به 'اعلام اصفهان') |
Kh1.zeynali (بحث | مشارکتها) (حذف رده ابهام زدایی) |
||
سطر ۹: | سطر ۹: | ||
«هو الغفور الرّحیم. تاریخ وفات مرحمت و غفران پناه و جنتٌ و رضوان آرامگاه سلاله النّجباء الکرام و نتیجه الفضلاء العظام الشّاب الفاضل الکامل المحقّق المدقّق النادر فی عصره الشریف مولانا محمّد زکی ابن مولانا محمّد جعفر بن محمّد باقر الشّریف السبزواری طاب ثراه فی سنه۱۱۱۰»<ref>تخت فولاد یادگار تاریخ: خطی.</ref> <ref>مهدوی،اعلام اصفهان،جلد۳،ص۲۲۰.</ref> | «هو الغفور الرّحیم. تاریخ وفات مرحمت و غفران پناه و جنتٌ و رضوان آرامگاه سلاله النّجباء الکرام و نتیجه الفضلاء العظام الشّاب الفاضل الکامل المحقّق المدقّق النادر فی عصره الشریف مولانا محمّد زکی ابن مولانا محمّد جعفر بن محمّد باقر الشّریف السبزواری طاب ثراه فی سنه۱۱۱۰»<ref>تخت فولاد یادگار تاریخ: خطی.</ref> <ref>مهدوی،اعلام اصفهان،جلد۳،ص۲۲۰.</ref> | ||
سطر ۱۸: | سطر ۱۷: | ||
برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | ||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
نسخهٔ ۲۱ دی ۱۴۰۱، ساعت ۰۰:۲۵
ملّا محمّد زکی محقّق سبزواری فرزند ملا محمدجعفر فرزند محمد باقر، عالم فاضل و اهل تحقیق در اصفهان به تحصیل علوم دینی مشغول بوده است.
وفات
او در سالهای جوانی در سال ۱۱۱۰ق وفات یافته و در بقعه آقا حسین خوانساری در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.
متن لوح مرمرین قبر او به شرح زیر است:
«هو الغفور الرّحیم. تاریخ وفات مرحمت و غفران پناه و جنتٌ و رضوان آرامگاه سلاله النّجباء الکرام و نتیجه الفضلاء العظام الشّاب الفاضل الکامل المحقّق المدقّق النادر فی عصره الشریف مولانا محمّد زکی ابن مولانا محمّد جعفر بن محمّد باقر الشّریف السبزواری طاب ثراه فی سنه۱۱۱۰»[۱] [۲]
پانویس
منبع
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.