عبدالکریم سیمای نطنزی

عبدالکریم نطنزی متخلّص به «سیما» شاعر ادیب فاضل و عارف دانشمند، از شعرای قرن سیزدهم هجری است.

معرفی

در قریه «طالخانی» (طالخونچه) سمیرم متولّد شده و در اصفهان و گیلان به تحصیل پرداخته و در اغلب علوم همچون ادبیات، حکمت، طب و نجوم مهارت یافت.

در رشت به خدمت منوچهرخان معتمدالدّوله رسیده و در وصف او قصیده انشاء نموده و مورد التفات او واقع شد. چندی هم نزد قربانعلی شاه جیلستانی و سپس مجذوب علی شاه به تکیمل مراتب عرفانی و طی سیر و سلوک پرداخت.

از اشعار اوست :

زهی مهرت آرام جان راحت دل		فراق تو دشوار و وصل تو مشگل
گرفتم که از من بریدی و رفتی		ترا از جدائی بگو تا چه حاصل

اغلب در نطنز بسر می برد و برای علماء و عرفا و بزرگان نطنز و کاشان مدایح و مراثی می سرود. ملا احمد نراقی در وصف او می فرماید:

سیما که سماوات بقا منزل اوست		گنجینه اسرار حقائق دل اوست
آئینه سر کنت کنزا مخفی		از حق مگذر صفای آب و گل اوست

آثار

منظومه های زیر از سروده های اوست:

1. «الهی نامه»
2. «ریاض المحبّین»
3. «شقایق الحقایق»
4. «مشرق الانوار»
5. «مجموعه قصاید»

وفات

سال وفاتش به دست نیامد. اما تا سال 1281ق در قید حیات بوده است.

منبع

برگفته از: مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان (کتاب)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.

برگرفته از: بهشتی‌نژاد، محمدعلی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان، پویان مهر، 1391.