جواد بن ابوالقاسم شوقی اصفهانی

میرزا جواد شوقی فرزند میرزا ابوالقاسم، شاعر ادیب در سال ۱۲۹۹قمری در اصفهان متولّد شد و در این شهر علم و ادب آموخت.

معرفی

میرزا جواد شور و شوقی در سرودن شعر و طبعی روان داشت و علامه بر سرودن غزل و رباعی، اشعار بسیاری ر مدایح و مراثی معصومین علیهم السلام سروده است. او در سال ۱۳۶۴قمری به عتبات عالیات رفت و محرم ۱۳۷۱ قمری وفات یافت و در آن ارض اقدس مدفون شد.

[دیوان اشعار او در سال ۱۳۳۳شمسی و ۱۳۶۹شمسی به طبع رسیده است.

صغیر اصفهانی ماده تاریخ وفات او را چنین سروده است:

کسی اگر صغیر احوال پرسد		که فوتش در چه تاریخ و زمان بود
نهد در جمع پا جبرئیل و گوید		«که پیش از مرگ شوقی در جنان بود

از اوست:

کنون که فصل دی و موسم زمستان است		بنوش مِی که زمستان، بهار مستان است
اثر اگر ز گلستان نمانده است چه غم		صفای عارض یاران به از گلستان است

منبع

بر گرفته از مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.