این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدباقر حسینی نطنزی اصفهانی»
جز (Kh1.Abedi صفحهٔ محمدباقر نطنزی اصفهانی را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به محمدباقر حسینی نطنزی اصفهانی منتقل کرد) |
(ویرایش) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''میرزا محمّد باقر حسینی نطنزی''' فرزند | '''میرزا محمّد باقر حسینی نطنزی''' فرزند ابوعلی، متخلص به '''باقر'''، شاعر ادیب و دانشمند از فضلاء و سخنوران قرن یازدهم هجری است. | ||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
وی در اوایل قرن یازدهم هجری متولّد شده و در اصفهان به تحصیل پرداخت. در شعر و ادب استاد بود و خطوط مختلف را خوش می نوشت و از حکمت، نجوم، هیئت، ادبیات عرب، منطق و فقه و حدیث با بهره بود. او حوزه اصفهان تحصیل علوم مختلف نمود <ref>بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، صص235-236.</ref>و همچنین در سوارکاری و تیراندازی و جنگاوری بسیار چابک و ماهر بود. | |||
میرزا | میرزا محمد باقر سالها در امور دیوانی به خدمت مشغول بود و عباس ثانی او را اکرام و احترام می کرد. پس از فوت برادرش میرزا محمّد شفیع، وی وزیر سرکار قورچیان شد.او صاحب مال و مکنت فراوان بود و آثار خیریه همچون تکایا، حمام، مساجد و مساکن بسیاری را احیا کرد و مزرعه ای به نام خویش به نام «باقرآباد» احداث نمود. خوشبختانه وقف نامه آثار موقوفه میرزا باقر به تاریخ ۱۷ جمادی الثّانی ۱۰۸۵قمری موجود است. هرچند آثار موقوفه اغلب از بین رفته و یا به مرور زمان به تصرف غاصبین موقوفات درآمده است.باقر نطنزی، مانند اغلب شعرای آن زمان پیرو سبک هندی بوده و با شاعران عهد خویش [[صائب تبریزی]]، میرزا طاهر وحید قزوینی، میرزا محمد سعید حکیم و دیگران مراوده و مشاعره داشته است. | ||
او صاحب مال و مکنت فراوان بود و آثار خیریه همچون تکایا، حمام، مساجد و مساکن بسیاری را احیا کرد و مزرعه ای به نام خویش به نام «باقرآباد» احداث نمود. خوشبختانه وقف نامه آثار موقوفه میرزا باقر به تاریخ ۱۷ جمادی الثّانی ۱۰۸۵قمری موجود است. هرچند آثار موقوفه اغلب از بین رفته و یا به مرور زمان به تصرف غاصبین موقوفات درآمده است. | |||
باقر نطنزی، مانند اغلب شعرای آن زمان پیرو سبک هندی بوده و با شاعران عهد خویش [[صائب تبریزی]]، میرزا طاهر وحید قزوینی، میرزا | |||
این شعر از اوست:{{شعر}} | این شعر از اوست:{{شعر}} | ||
| سطر ۱۵: | سطر ۱۰: | ||
}}{{پایان شعر}} | }}{{پایان شعر}} | ||
== وفات == | ==آثار== | ||
دیوان اشعار او با عنوان «دیوان میرزا محمّد باقر حسینی» در سال ۱۳۶۹شمسی با ویرایش دکتر میرجلال الدین کزازی به چاپ رسیده است. | |||
==وفات== | |||
وی سرانجام در قزوین وفات یافته و پیکرش به مزرعه «باقرآباد» از توابع «بُرز رود» نطنز منتقل و به خاک سپرده شد . مدتی بعد استخوان های او را به نجف اشرف برده و به خاک سپردند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، صص50- ۵۱.</ref> | وی سرانجام در قزوین وفات یافته و پیکرش به مزرعه «باقرآباد» از توابع «بُرز رود» نطنز منتقل و به خاک سپرده شد . مدتی بعد استخوان های او را به نجف اشرف برده و به خاک سپردند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، صص50- ۵۱.</ref> | ||
| سطر ۲۳: | سطر ۲۱: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | ||
برگرفته از [[کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان]] (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
[[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | |||
نسخهٔ ۵ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۰۷:۰۴
میرزا محمّد باقر حسینی نطنزی فرزند ابوعلی، متخلص به باقر، شاعر ادیب و دانشمند از فضلاء و سخنوران قرن یازدهم هجری است.
معرفی
وی در اوایل قرن یازدهم هجری متولّد شده و در اصفهان به تحصیل پرداخت. در شعر و ادب استاد بود و خطوط مختلف را خوش می نوشت و از حکمت، نجوم، هیئت، ادبیات عرب، منطق و فقه و حدیث با بهره بود. او حوزه اصفهان تحصیل علوم مختلف نمود [۱]و همچنین در سوارکاری و تیراندازی و جنگاوری بسیار چابک و ماهر بود.
میرزا محمد باقر سالها در امور دیوانی به خدمت مشغول بود و عباس ثانی او را اکرام و احترام می کرد. پس از فوت برادرش میرزا محمّد شفیع، وی وزیر سرکار قورچیان شد.او صاحب مال و مکنت فراوان بود و آثار خیریه همچون تکایا، حمام، مساجد و مساکن بسیاری را احیا کرد و مزرعه ای به نام خویش به نام «باقرآباد» احداث نمود. خوشبختانه وقف نامه آثار موقوفه میرزا باقر به تاریخ ۱۷ جمادی الثّانی ۱۰۸۵قمری موجود است. هرچند آثار موقوفه اغلب از بین رفته و یا به مرور زمان به تصرف غاصبین موقوفات درآمده است.باقر نطنزی، مانند اغلب شعرای آن زمان پیرو سبک هندی بوده و با شاعران عهد خویش صائب تبریزی، میرزا طاهر وحید قزوینی، میرزا محمد سعید حکیم و دیگران مراوده و مشاعره داشته است.
این شعر از اوست:
| پیش من خیره نظر بر رخ جانان کردن | تیشه بر صورت شیرین زدن فرهادست[۲] |
آثار
دیوان اشعار او با عنوان «دیوان میرزا محمّد باقر حسینی» در سال ۱۳۶۹شمسی با ویرایش دکتر میرجلال الدین کزازی به چاپ رسیده است.
وفات
وی سرانجام در قزوین وفات یافته و پیکرش به مزرعه «باقرآباد» از توابع «بُرز رود» نطنز منتقل و به خاک سپرده شد . مدتی بعد استخوان های او را به نجف اشرف برده و به خاک سپردند.[۳]
پانویس
- ↑ بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، صص235-236.
- ↑ تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۹۸؛ نتایج الافکار، ص۱۱۸؛ تذکره حسینی، ص۷۲؛ تذکره شمع انجمن، ص۱۲۵؛ تذکره آتشکده (بخش سوم از نیمه نخست)، ص۹۲۶؛ تذکره غنی، ص۲۴؛ دیوان میرزا محمّد باقر حسینی، صص۱۸-۸؛ میراث فرهنگی نطنز، ج۲، صص ۱۲۲-۱۲۵.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، صص50- ۵۱.
منبع
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
برگرفته از کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391.