این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدابراهیم همدانی»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
{{ب|روزگاری شد که با دردت هم آغوشیم ما| همچو سیل از هستی خود خانه بر دوشیم ما}} | {{ب|روزگاری شد که با دردت هم آغوشیم ما| همچو سیل از هستی خود خانه بر دوشیم ما}} | ||
{{ب|چون سپند دور از آتش در شب هجران یار| ناله ها در دل گره داریم و خاموشیم ما | {{ب|چون سپند دور از آتش در شب هجران یار| ناله ها در دل گره داریم و خاموشیم ما<ref>تذکره نصرآبادی، ج1، صص140 141، قصص الخاقانی، ج2، صص99 100؛ تذکره المعاصرین، حزین، ص150.</ref> <ref>مصلح الدین مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 95.</ref><br />}}{{پایان شعر}} | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۳۰ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۲:۰۶
میرزا محمّدابراهیم همدانی فرزند میرزا محمّدجعفر فرزند میرزا علاّمه میرزا ابراهیم همدانی، شاعر ادیب. وی در اصفهان و همدان تحصیل نموده، و سرانجام در اصفهان ساکن شد.
معرفی
او متولّی امام زاده سهل بن علی در همدان بود. در شعر و خطّ و انشاء و معمّا مهارت بسزایی داشت. [از سال وفات او اطّلاعی در دست نیست؛ ولی ظاهرا تا سال 1107ق زنده بوده است]. این شعر از او است:
| روزگاری شد که با دردت هم آغوشیم ما | همچو سیل از هستی خود خانه بر دوشیم ما | |
| چون سپند دور از آتش در شب هجران یار | ناله ها در دل گره داریم و خاموشیم ما[۱] [۲] |
پانویس
منبع
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶.