این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «طالب اصفهانی»
(درج شعر) |
|||
| سطر ۹: | سطر ۹: | ||
از اشعار اوست: | از اشعار اوست: | ||
{{شعر}} | |||
به مهر اهل وفا عهد بسته می آیی | {{ب|به مهر اهل وفا عهد بسته می آیی|بیا بیا که به دلها نشسته می آیی}} | ||
{{ب|گلم به دامن و شوقم به خرمن ست |که تو شکفته چون گل و خندان چو پسته می آیی}} | |||
بیا بیا که به دلها نشسته می آیی | {{پایان شعر}} | ||
گلم به دامن و شوقم به خرمن ست | |||
که تو شکفته چون گل و خندان چو پسته می آیی | |||
رباعی | رباعی | ||
{{شعر}} | |||
غمنامه من نخوانی و کهنه شود | {{ب|غمنامه من نخوانی و کهنه شود|مهجوری من ندانی و کهنه شود}} | ||
{{ب|دیر آمدنت مباد کاین زخم فراق |ترسم که تو دیر مانی و کهنه شود<ref>تذکره خلاصه الاشعار، (بخش اصفهان)، صص 376-380؛ کاروان هند، ج1، صص 783-788؛ تذکره غنی، ص82؛ تذکره روز روشن، ص493؛ تاریخ نظم و نثر، ص431.</ref> <ref>اعلام اصفهان، ج3، ص 544-543.</ref>}} | |||
مهجوری من ندانی و کهنه شود | {{پایان شعر}} | ||
دیر آمدنت مباد کاین زخم فراق | |||
ترسم که تو دیر مانی و کهنه شود<ref>تذکره خلاصه الاشعار، (بخش اصفهان)، صص 376-380؛ کاروان هند، ج1، صص 783-788؛ تذکره غنی، ص82؛ تذکره روز روشن، ص493؛ تاریخ نظم و نثر، ص431.</ref> <ref>اعلام اصفهان، ج3، ص 544-543.</ref> | |||
=='''پانویس'''== | =='''پانویس'''== | ||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
نسخهٔ ۲۷ مهر ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۲۲
طالب اصفهانی معروف به «بابا طالب» از شعراء و ادبای اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری است.
معرفی
سالها در اصفهان بوده و در لباس فقر و درویشی روزگار می گذراند. بالاخره به سفر پرداخته و به کشمیر رفته و به خدمت یوسف شاه والی کشمیر در آمده و از لباس درویشان خارج شد. پس از حمله جلال الدّین اکبر، پادشاه هند به کشمیر و سقوط حکومت آنجا، به درباه اکبر شاه راه یافته و نزد او احترام و اعتبار بسیار یافت، تا جایی که به عنوان ایلچی گری و سفارت از طرف اکبر شاه نزد حاکم تبّت رفت و پس از مراجعت رساله «غرائب و نوادر تبّت» را نوشته و به ابوالفضل علامی داد که عینا در کتاب «اکبرنامه» درج گردید.
بابا طالب در اواخر عمر به همراه فرزندانش در کشمیر زندگی می کرد تا اینکه در سال 1032ق وفات یافته و در محلّه باباپوره کشمیر نزدیک مزار بابا خلیل مدفون شد.
او در شعر و ادب مهارتی به سزا داشت و در هند با دانشمندان و شاعران پارسی گوی آنجا همچون فیضی دکنی، ابوالفضل علّامی، حکیم ابوالفتح، مولانا نظیری، مولانا قاسم کاهی و دیگران مصاحبت و مجالست داشت. نمونه ای از اشعارش ضمن مجموعه ای در کتابخانه بادلیان موجود است و میکروفیلم آن به شماره 1221 در کتابخانه مرکزی دانشگاه طهران وجود دارد.
از اشعار اوست:
| به مهر اهل وفا عهد بسته می آیی | بیا بیا که به دلها نشسته می آیی | |
| گلم به دامن و شوقم به خرمن ست | که تو شکفته چون گل و خندان چو پسته می آیی |
رباعی
| غمنامه من نخوانی و کهنه شود | مهجوری من ندانی و کهنه شود | |
| دیر آمدنت مباد کاین زخم فراق | ترسم که تو دیر مانی و کهنه شود[۱] [۲] |
پانویس
منبع
برگفته از کتاب: مهدوی، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.