محمدباقر سروش اصفهانی

محمدباقر سروش اصفهانى با تخلص سروش اصفهانی از شعراى قرن سيزدهم هجرى در اصفهان است.

زندگی نامه

در كتاب سفينةالمحمود و در پى آن حديقةالشعرا وى را از شاگردان درويـش عبدالمجيد معرفى كرده است. اما اختـر گرجى در تذكره ى خود يعنى تذكره ى انجمن‌آراى در مورد او مى نويسد:

از آدمى‌زادگان اصفهان خلدبنيان، صحبتش مكرّر اتّفاق افتـاده . جـوان مطبـوع نظيفى (بود) به گوشه نشينى اوقات مى‌گذرانيد. خط شكسته را خـوب مـى نوشـت از جمله ى شاگردان استادى عبدالمجيد درويش رحمةاللّه تعالى بود. در مراتب نظم بـه غزلسرايى مايل. سليقه ى خوش و اشعار صافى دارد خيالاتش دو هزار بيت مى شود در شهور سنه ى 1205 در جوانى وداع عالم فانى كرد در تخت فولاد اصفهان مدفون شد در اين اوقات ديوانش در دسترس نبود.

موقعيت مزار وى اكنون در تخت فولاد مشخّص نيست.

مرحوم سيد احمد ديوان بيگى نيز تاريخ فوت او را 1205 نقل كـرده اسـت: و بـه یك بيت شعر از او اشاره مى‌كند:

با تو گويم مجملى از سرگذشت

بى تو آب ديده‌ام از سر گذشت

اما در تذكره اختر و تذكره‌ى انجمن خاقان اين ابيات مشاهده مى شود:

خواهيم بردن درد سر از كوى تو جاى دگـر		با ما بساز اى بى وفـا امـروز و فـرداى دگـر
***

چه مى خيزد اى خواجه از قتل بنده		چو من بينوايى چه مرده چه زنـده
***

اى خوش آن روزگار ديرينه

عيش ديرين و يـار ديرينه

منبع

برگرفته از کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، پژوهش و تألیف علیرضا لطفی(حامد اصفهانی)،اصفهان:سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1390. ص 305