این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محیی الدین محمد سُها»
Kh1.ghorbani (بحث | مشارکت‌ها) (ایجاد صفحه) |
جز (M.masaeli صفحهٔ محیی الدین محمّد را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به محیی الدین محمد سُها منتقل کرد) |
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ ۸ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۲:۰۳
ميرزا محيی الدين محمّد ملقّب به ملك الشعرا و متخلّص بـه سُها دومـين فرزنـد هماى شيرازى است. او در 1262 قمرى در اصفهان ديده به جهان گشـود و در روز سه شنبه 23 ماه صفر 1338 در پى ابتلا به مرض باد سرخ دار فانى را وداع گفـت؛ و در تكيه ى فيض تخت فولاد مدفون گرديد.
زندگی نامه
او در شناخت رمـوز شـعر و شـاعرى و تاريخ و انساب و كتاب شناسى و رجال شناسـى بـه خصـوص رجـال شـعر وادب و عرفان تسلّطى كافى و حضور ذهنى عجيب داشت. احاطه ى او در شعر و شاعرى به قـدرى بود كه دوستانش به او لقب «شعر مجسّم » داده بودند. استاد همايى در ايـن خصـوص مــی گويــد: شــبى تــا نزديكــى صــبح بــا سبحه(تسبيح) نام دويست شاعر و احوالات ايشان را بيان نمود.
او فردى بسـيار رئـوف و مهربـان و در مسايل دينى سخت پای بند و متعبّد و باتقوابـود. بـرادر كوچـك او ميـرزا محمّدنصـير متخلّص بـه طـرب و پـدر مرحـوم اسـتاد همايى(متخلّص به سنا) اسـت.
سها در پـى درگذشــت بــرادر كوچــك خــود طَــرَب سرپرستى فرزندان او از جمله استاد همايى را از سـيزده سـالگى تـا بيسـت و يـك سالگى او(تا زمان حيات خويش) به عهده گرفت. استاد همايى رشد و بالندگى خويش را مرهون تعليم و تربيت و سرپرستى عموی خود سُها می داند و در وفات او چنين سروده است:
| دريغــا كــز جفــاى دور گــردون | سـپهر فضـل را ُشـد اختـرى گُّم | |
| سُهايى را غروب آمد كـه از فضـل | بُد او خورشيد و اهل فضـل انجـم |
محمود هدايت در گلزار جاويدان او را اينگونه معرّفى می كند:
(نام ناميش ميـرزا محمّد و دومين فرزند هماى شيرازى است و از گوينـدگان نـامى اصـفهان بـوده در شناسايى سبك ها و شيوه هاى سخن و فهم دقايق شعرى كم نظير بوده. از اقسام شـعر به غزل سرايى رغبت بسيار داشته و بيشتر اوقات خود را در صحارى سرسبز و سـايه درختان تناور و در كنار نهرهاى آب می گذرانيده و به زمزمه شعرى مترنّم بوده، سها در همه عمر مجرّد زيست و گامى از صراط تقوا و صحّت عمل منحرف نگشـت . در هفتاد و چند سالگى در سنه 1338 هجرى قمرى درگذشت و در تخت فولاد اصفهان مدفون گرديد.)
| دوش دل ز دستم بـرد زلـف او بـه پنهـانى | شـب بلـى كنـد دزدى دزد ره بـه آسـانى | |
| يكزبان و يكدل باش همچو شمع اندر عشق | تا شـبى شـود روشـن بـر تـو راز پنهـانی [۱] |
از غزلهاى عرفانى اوست:
| بــه بارگــاه محبّـت گــدا و شــاه يكيســت | گدا و شاه در ايـن طرفـه بارگـاه يكيسـت | |
| فــداى بــزم محبّت شــوم كــه در آنجــا | به جاه و مرتبه درويش و پادشاه يكيسـت[۲] |
پانویس
- ↑ همايى، جلال الدين، برگزيده ى ديوان سه شاعر اصفهان، ص8
- ↑ نصرى، عبداللّه، پايان شب سخن سرايى، صص53 ـ 50
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص۳۱۲