این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «مرتضی عبد علی نعمت اللهی»
Kh1.najafi (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «آقا '''مرتضى نعمت اللّهى''' ملقّـب بـه '''عبـد علـى''' فرزنـد آقـا ميـرزا علـى نقـى بـن ميرمحمدهادى از سادات پاقلعه ى اصفهان در حدود سال 1312 قمرى متولّد گرديد. ==زندگی نامه== آقا مرتضی عالمى اديب و عارف بود كه بـراى كسـب علـوم ظـاهرى و بـاطنى زحمـت و...» ایجاد کرد) |
Kh1.najafi (بحث | مشارکتها) (ایجاد لینک) |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
آقا مرتضی عالمى اديب و عارف بود كه بـراى كسـب علـوم ظـاهرى و بـاطنى زحمـت و رنجهاى فراوانى را متحمل شد در اصفهان علوم دينى را آموخت و در فقه و اصول و تفسير، حكمت و رياضى مهارت فراوان كسب نمود. | آقا مرتضی عالمى اديب و عارف بود كه بـراى كسـب علـوم ظـاهرى و بـاطنى زحمـت و رنجهاى فراوانى را متحمل شد در اصفهان علوم دينى را آموخت و در فقه و اصول و تفسير، حكمت و رياضى مهارت فراوان كسب نمود. | ||
در سرودن شعر نيز طبعـى روان داشت واز شاگردان شيخ اسداللّه قمشه اى متخلّص بـه ديوانه و آقا شيخ محمد خراسانى بود. | در سرودن شعر نيز طبعـى روان داشت واز شاگردان شيخ [[اسداللّه قمشه اى]] متخلّص بـه ديوانه و آقا شيخ محمد خراسانى بود. | ||
در مقدمه ديوانش مى نويسد: بنا بـر اقتضـاى طبـع سرشار با تصادف اعياد متبركه به سرودن اشعار و نظم قصائد در مدايح پيـامبر اكـرم و اهـل بيـت اطهـار ش (عليهم السلام) اقدام و از فرط وارستگى حتـى تخلصـى هم براى خود اختيار ننموده و غرض از سرودن اشعار اظهار و عرض ارادت بـه آسـتانه اهل بيـت عصـمت و طهارت (عليهم صلوات الله) بوده است. | در مقدمه ديوانش مى نويسد: بنا بـر اقتضـاى طبـع سرشار با تصادف اعياد متبركه به سرودن اشعار و نظم قصائد در مدايح پيـامبر اكـرم و اهـل بيـت اطهـار ش (عليهم السلام) اقدام و از فرط وارستگى حتـى تخلصـى هم براى خود اختيار ننموده و غرض از سرودن اشعار اظهار و عرض ارادت بـه آسـتانه اهل بيـت عصـمت و طهارت (عليهم صلوات الله) بوده است. | ||
ديوان سيد مرتضى نعمت اللّهى با كتابت اديب كامل و شاعر خطـاط مرحـوم ميـرزا علـى مشـفقى در 64 صفحه موجود مى باشد.<ref>نعمت اللّهى، ديوان اشعار، مخطوط، مقدمه؛ مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص441</ref> | ديوان سيد مرتضى نعمت اللّهى با كتابت اديب كامل و شاعر خطـاط مرحـوم [[علی مشفقی|ميـرزا علـى مشـفقى]] در 64 صفحه موجود مى باشد.<ref>نعمت اللّهى، ديوان اشعار، مخطوط، مقدمه؛ مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص441</ref> | ||
در رجب سـال 1354 قمـرى در اصـفهان وفـات يافت و در سرداب تكيه ى خاتون آبادى كه اختصـاص به خاندان خود داشت مدفون شد. | در رجب سـال 1354 قمـرى در اصـفهان وفـات يافت و در سرداب [[تخت فولاد|تكيه ى خاتون آبادى]] كه اختصـاص به خاندان خود داشت مدفون شد. | ||
از اشعار اوست: {{شعر}} | از اشعار اوست: {{شعر}} | ||
نسخهٔ ۶ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۲۷
آقا مرتضى نعمت اللّهى ملقّـب بـه عبـد علـى فرزنـد آقـا ميـرزا علـى نقـى بـن ميرمحمدهادى از سادات پاقلعه ى اصفهان در حدود سال 1312 قمرى متولّد گرديد.
زندگی نامه
آقا مرتضی عالمى اديب و عارف بود كه بـراى كسـب علـوم ظـاهرى و بـاطنى زحمـت و رنجهاى فراوانى را متحمل شد در اصفهان علوم دينى را آموخت و در فقه و اصول و تفسير، حكمت و رياضى مهارت فراوان كسب نمود.
در سرودن شعر نيز طبعـى روان داشت واز شاگردان شيخ اسداللّه قمشه اى متخلّص بـه ديوانه و آقا شيخ محمد خراسانى بود.
در مقدمه ديوانش مى نويسد: بنا بـر اقتضـاى طبـع سرشار با تصادف اعياد متبركه به سرودن اشعار و نظم قصائد در مدايح پيـامبر اكـرم و اهـل بيـت اطهـار ش (عليهم السلام) اقدام و از فرط وارستگى حتـى تخلصـى هم براى خود اختيار ننموده و غرض از سرودن اشعار اظهار و عرض ارادت بـه آسـتانه اهل بيـت عصـمت و طهارت (عليهم صلوات الله) بوده است.
ديوان سيد مرتضى نعمت اللّهى با كتابت اديب كامل و شاعر خطـاط مرحـوم ميـرزا علـى مشـفقى در 64 صفحه موجود مى باشد.[۱]
در رجب سـال 1354 قمـرى در اصـفهان وفـات يافت و در سرداب تكيه ى خاتون آبادى كه اختصـاص به خاندان خود داشت مدفون شد.
از اشعار اوست:
| ســلطان عصــر، شــاه زمــن كعبــة الانــام | پور حسن كه اوست به خلـق جهـان امـام | |
| شد جلوه گر به نيمـه ى شـعبان مـه رخـش | آرى كند طلوع به نيمه (ی مه) آن مَه تمـام [۲] |
اشعار سنگ نوشته مزارش چنين است:
| قطب الهـدى دائـرة للعرفـان | عبد على صـار فـى الجنـان | |
| و هــاتف نــادى لتاريخــه | «نجل النبى فاز بالرضـوان»[۳] |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. صص537-538