این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخههای «عبدالمحمود محزون اصفهانی»
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) (ایجاد صفحه) |
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) |
||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
''' | ''' حاج عبدالمحمودمحزون اصفهانی ''' فرزند حيدرعلى(متوفى پنجم ربيع الثانى 1354ق)، فرزنـد آقـا على محمد<ref>-سنگ مزار پدرش موجود در همان تكيه.</ref>، متخلّص به '''محزون''' '''اصفهانى''' در 26 ذالحجه سال 1301 قمرى ديـده به جهان گشود. | ||
== | ==زندگی نامه== | ||
در ابتداى جوانى بـه كسـب علـوم و ادب و مباحث دينى پرداخت پس از مدتى به كسـب و كار در بازار اشغال جست و علاقه ى فراوانى بـه شعر داشت. بسيارى از عمر خود را به مطالعه ى كتب شعرا پرداخت و خود نيـز از طبـع شـعرى روان بهره مند بود و از اديبان عصر خود به شمار مى آمد او نيز از شاعران برجسته ى انجمن ادبـى مرحوم شيدا بود. | در ابتداى جوانى بـه كسـب علـوم و ادب و مباحث دينى پرداخت پس از مدتى به كسـب و كار در بازار اشغال جست و علاقه ى فراوانى بـه شعر داشت. بسيارى از عمر خود را به مطالعه ى كتب شعرا پرداخت و خود نيـز از طبـع شـعرى روان بهره مند بود و از اديبان عصر خود به شمار مى آمد او نيز از شاعران برجسته ى انجمن ادبـى مرحوم شيدا بود.سرانجام در 1377 قمرى ديده از جهان فروبست و در [[تكيه ى خليليان]] معروف به دردشتى مدفون شد. | ||
وى تأليفات متعددى دارد كـه از آن جمله است: | |||
== تأليفات == | |||
1 ـ ديوان جنگل | |||
2 ـ [[رساله ى عـروج النبـى]] (پيرامون معراج پيـامبر صـلى اللّـه عليـه و آلـه منظوم) | |||
3 ـ گنجالعـيش غزليـات | |||
4 ــ فضـايح الافعال و قبايح الاعمال(در سال 1344 قمرى در 143 صـفحه ى كوچـك بـه طبـع رسید) | |||
5 ـ نصايح الزّمان، منظوم | |||
6ـ كنزالمثـال(منثور) | |||
7ـ بـدايع البيـان در توصـيف اصفهان<ref> - [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوى]]، تذكره شعراى معاصـر اصـفهان، ص 416 .و همچنـين آقـابزرگ، الذريعـه، 9/975 ،15/253 ، | |||
.248/16</ref> | .248/16</ref> | ||
از اشعار اوست:<ref>نصراللّهى، غلام رضا، تخت فولاد سرزمين جاويدان.</ref> | از اشعار اوست:<ref>نصراللّهى، غلام رضا، تخت فولاد سرزمين جاويدان.</ref> | ||
{{شعر|}} | {{شعر|}} | ||
{{ب|اى خــوش خصــال دلبــر انصــاف ده خــدا را |بــا دوســتان يكــدل از حــد مبــر جفــا را}} | |||
{{ب|آن دم كــه رخ نمــايى بعــد از غــم جــدايى|بهتــر ز ملــك شــاهى ايــن كمتــرين گــدا را | |||
}} | }} | ||
{{ب|از دل هرآنچـــه شـــايد از او هرآنچـــه آيـــد|از جـــان دريـــغ نايـــد محبـــوب باوفـــا را | |||
}} | }} | ||
{{پایان شعر}} | |||
== پانویس == | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
== منبع == | ==منبع== | ||
کتاب تذكره شعراي | برگرفته از [[کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان]]<span> </span>: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص510 | ||
[[رده: | [[رده:تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] |
نسخهٔ ۹ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۹:۰۷
حاج عبدالمحمودمحزون اصفهانی فرزند حيدرعلى(متوفى پنجم ربيع الثانى 1354ق)، فرزنـد آقـا على محمد[۱]، متخلّص به محزون اصفهانى در 26 ذالحجه سال 1301 قمرى ديـده به جهان گشود.
زندگی نامه
در ابتداى جوانى بـه كسـب علـوم و ادب و مباحث دينى پرداخت پس از مدتى به كسـب و كار در بازار اشغال جست و علاقه ى فراوانى بـه شعر داشت. بسيارى از عمر خود را به مطالعه ى كتب شعرا پرداخت و خود نيـز از طبـع شـعرى روان بهره مند بود و از اديبان عصر خود به شمار مى آمد او نيز از شاعران برجسته ى انجمن ادبـى مرحوم شيدا بود.سرانجام در 1377 قمرى ديده از جهان فروبست و در تكيه ى خليليان معروف به دردشتى مدفون شد.
وى تأليفات متعددى دارد كـه از آن جمله است:
تأليفات
1 ـ ديوان جنگل
2 ـ رساله ى عـروج النبـى (پيرامون معراج پيـامبر صـلى اللّـه عليـه و آلـه منظوم)
3 ـ گنجالعـيش غزليـات
4 ــ فضـايح الافعال و قبايح الاعمال(در سال 1344 قمرى در 143 صـفحه ى كوچـك بـه طبـع رسید)
5 ـ نصايح الزّمان، منظوم
6ـ كنزالمثـال(منثور)
7ـ بـدايع البيـان در توصـيف اصفهان[۲]
از اشعار اوست:[۳]
اى خــوش خصــال دلبــر انصــاف ده خــدا را | بــا دوســتان يكــدل از حــد مبــر جفــا را | |
آن دم كــه رخ نمــايى بعــد از غــم جــدايى | بهتــر ز ملــك شــاهى ايــن كمتــرين گــدا را | |
از دل هرآنچـــه شـــايد از او هرآنچـــه آيـــد | از جـــان دريـــغ نايـــد محبـــوب باوفـــا را |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان : معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص510