این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدرضا حضورعلی اصفهانی»
Mahdibabaii (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
Kh1.shabani (بحث | مشارکتها) جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''آقا محمّد رضا | '''آقا محمّد رضا اصفهانی،''' او ملقب به «'''حضورعلی'''» و فرزند آقا محمّد باقر، شاعر و عارف ادیب از عرفاء و شعرای اواخر دوره قاجاریه است. | ||
=='''معرفی'''== | =='''معرفی'''== | ||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
در سال 1289ق به طهران رفته و در فقه، اصول، صرف، نحو، منطق، معانی و بیان، هیأت، نجوم و حکمت به کسب علم مشغول شده و زبان فرانسه را نیز آموخت. | در سال 1289ق به طهران رفته و در فقه، اصول، صرف، نحو، منطق، معانی و بیان، هیأت، نجوم و حکمت به کسب علم مشغول شده و زبان فرانسه را نیز آموخت. | ||
سپس به سیر و سلوک و عبادت | سپس به سیر و سلوک و عبادت پرداخت و از سوی مشایخ صوفیه لقب «حضورعلی» و از سوی دولت قاجاریه لقب «شمس العرفاء» گرفت. مشارءالیه برادر «صفی علی شاه» از مشایخ مشهور طریقت نعمت الهی است. | ||
=='''اشعار'''== | =='''اشعار'''== | ||
طبع شعر | او طبع شعر داشت و گاهی شعر می سرود و مثنوی در باب پرسش جناب کمیل به زیاد از حصرت علی علیه السلام ، درباره حقیقت سروده است. | ||
از اوست: | این شعر از اوست: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|من که رند باده نوشم پارسائی چون کنم|بت پرستی پیشه دارم خودستائی چون کنم}} | |||
{{ب|خادم میخانه گشتم از حرم گویم چرا|در خرابات اوفتادم پارسائی چون کنم<ref>تذکره حدیقه الشعراء، ج1، صص 473 و 474.</ref> <ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص 90-89.</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
=='''پانویس'''== | =='''پانویس'''== | ||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
<references /> | <references /> | ||
== منبع == | ==منبع== | ||
برگفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386. | |||
نسخهٔ ۱ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۰۵:۳۱
آقا محمّد رضا اصفهانی، او ملقب به «حضورعلی» و فرزند آقا محمّد باقر، شاعر و عارف ادیب از عرفاء و شعرای اواخر دوره قاجاریه است.
معرفی
در سال 1275ق در یزد متولّد شده و در طفولیّت همراه پدر در یزد به سر برد.
در سال 1289ق به طهران رفته و در فقه، اصول، صرف، نحو، منطق، معانی و بیان، هیأت، نجوم و حکمت به کسب علم مشغول شده و زبان فرانسه را نیز آموخت.
سپس به سیر و سلوک و عبادت پرداخت و از سوی مشایخ صوفیه لقب «حضورعلی» و از سوی دولت قاجاریه لقب «شمس العرفاء» گرفت. مشارءالیه برادر «صفی علی شاه» از مشایخ مشهور طریقت نعمت الهی است.
اشعار
او طبع شعر داشت و گاهی شعر می سرود و مثنوی در باب پرسش جناب کمیل به زیاد از حصرت علی علیه السلام ، درباره حقیقت سروده است.
این شعر از اوست:
| من که رند باده نوشم پارسائی چون کنم | بت پرستی پیشه دارم خودستائی چون کنم | |
| خادم میخانه گشتم از حرم گویم چرا | در خرابات اوفتادم پارسائی چون کنم[۱] [۲] |
پانویس
منبع
برگفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.