این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «بدیع بن محمد برزرودی نطنزی»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ایجاد صفحه)
 
(اصلاح منبع)
 
(۷ نسخه‌ٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
'''میرزا بدیع بن میرزا محمد بن میر ابوالمعالی برزرودی نطنزی'''، شاعر  و ادیب عارف از سخنوران قرن یازدهم هجری می باشد.
{{رده‌بندی‌نشده}}


وی در جوانی به لباس فقر و درویشی درآمد. مدتی در اصفهان ساکن بود و عاقبت به سبزوار رفت. سال فوت او معلوم نیست.
'''میرزا بدیع بن میرزا محمد بن میر ابوالمعالی برزرودی نطنزی'''، شاعر و ادیب عارف از سخنوران قرن یازدهم هجری می باشد. وی در جوانی به لباس فقر و درویشی درآمد. مدتی در اصفهان ساکن بود و عاقبت به سبزوار رفت. سال فوت او معلوم نیست.


این شعر از اوست:
این شعر از اوست:
{{شعر}}
{{ب| دارد زلال چشمه حُسنت نظاره ها|مانند سبزه سرزده از کناره ها}}
{{ب|چرخ از دل شکسته محابا نمی کند|آسوده است پای خم از شیشه پاره ها<ref>تذکره نصرآبادی، ج1، ص146؛ میراث فرهنگی نطنز، ج2، صص 111 و 112.</ref><ref>مهدوی،اعلام اصفهان، ج2، ص164.</ref>}}
{{پایان شعر}}


<nowiki>{{شعر}}</nowiki>
==پانویس==
{{پانویس}}


<nowiki>{{ب| دارد زلال چشمه حُسنت نظاره ها| مانند سبزه سرزده از کناره ها}}</nowiki>
==منبع==
 
<nowiki>{{ب| چرخ از دل شکسته محابا نمی کند| آسوده است پای خم از شیشه پاره ها}}</nowiki>


*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.


[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:صفحات ابهام زدایی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۱۲:۴۰

میرزا بدیع بن میرزا محمد بن میر ابوالمعالی برزرودی نطنزی، شاعر و ادیب عارف از سخنوران قرن یازدهم هجری می باشد. وی در جوانی به لباس فقر و درویشی درآمد. مدتی در اصفهان ساکن بود و عاقبت به سبزوار رفت. سال فوت او معلوم نیست.

این شعر از اوست:

دارد زلال چشمه حُسنت نظاره هامانند سبزه سرزده از کناره ها
چرخ از دل شکسته محابا نمی کندآسوده است پای خم از شیشه پاره ها[۱][۲]

پانویس

  1. تذکره نصرآبادی، ج1، ص146؛ میراث فرهنگی نطنز، ج2، صص 111 و 112.
  2. مهدوی،اعلام اصفهان، ج2، ص164.

منبع