این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «غلامرضا فیروزیان»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) (ایجاد صفحه) |
Kh1.mirzaei (بحث | مشارکتها) (ویرایش منبع و پانویس) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''غلامرضا فیروزیان''' | '''غلامرضا فیروزیان''' (1298 - 1396 ش)،عالم و روحانی و مبلغ فعال در اصفهان بود. | ||
==معرفی== | |||
وی از همراهان نواب صفوی، سفیر آیت الله بروجردی و آیت الله کاشانی به کرمان و کردستان، و چهره ماندگار تبلیغی اصفهان بود. وی خدمات اجتماعی زیادی در مرحوم کشور داشت. | |||
تخلص وی در شعر '''فیروزیان''' بود. در روزنامه کیهان شخصی این دو بیت شعر را مطرح کرده و گفته بود همه هستی خود را به کسی می دهم که مانند آنرا بگوید. | |||
اشعار این بود: | اشعار این بود: | ||
| سطر ۹: | سطر ۱۱: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
آقای فیروزیان اشعار خود را در مقابل آنها در وصف حضرت زهرا ( | آقای فیروزیان اشعار خود را در مقابل آنها در وصف حضرت زهرا (علیهاالسلام) سرودند که به ابیات آخری آن بسنده می کنیم: | ||
{{شعر| }} | {{شعر| }} | ||
{{ب| جلای گوهر اشک دو دیده زهراء (ع)| ببین فروغ در شاهوار می شکند}} | {{ب| جلای گوهر اشک دو دیده زهراء (ع)| ببین فروغ در شاهوار می شکند}} | ||
{{ب|گرفت سینه شیر خدا که مرگ بتول| مصیبتی است که صبر و قرار می شکند}} | {{ب|گرفت سینه شیر خدا که مرگ بتول| مصیبتی است که صبر و قرار می شکند}} | ||
{{ب| نماند قدرت (فیروزیان) به شرح غمی|که ذوق می برد و ابتکار می شکند<ref>بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان ص،423؛به نقل از خودشان </ref>}} | {{ب| نماند قدرت (فیروزیان) به شرح غمی|که ذوق می برد و ابتکار می شکند<ref>بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان ص،423؛به نقل از خودشان. </ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
== پانویس == | ==پانویس== | ||
<references | <references /> | ||
== منبع == | ==منبع== | ||
*بهشتی نژاد، محمد علی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان: پویان مهر، ۱۳۹۱ش. | |||
[[رده:کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان]] | [[رده:کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان]] | ||
[[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | [[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ بهمن ۱۴۰۱، ساعت ۰۸:۵۹
غلامرضا فیروزیان (1298 - 1396 ش)،عالم و روحانی و مبلغ فعال در اصفهان بود.
معرفی
وی از همراهان نواب صفوی، سفیر آیت الله بروجردی و آیت الله کاشانی به کرمان و کردستان، و چهره ماندگار تبلیغی اصفهان بود. وی خدمات اجتماعی زیادی در مرحوم کشور داشت. تخلص وی در شعر فیروزیان بود. در روزنامه کیهان شخصی این دو بیت شعر را مطرح کرده و گفته بود همه هستی خود را به کسی می دهم که مانند آنرا بگوید.
اشعار این بود:
| نسیم تا سر زلف نگار می شکند | ز قلب عاشق بیدل قرار می شکند | |
| صفای گلشن و صحرا و سو سنستان را | شمیم پیرهن گلعذار می شکند |
آقای فیروزیان اشعار خود را در مقابل آنها در وصف حضرت زهرا (علیهاالسلام) سرودند که به ابیات آخری آن بسنده می کنیم:
| جلای گوهر اشک دو دیده زهراء (ع) | ببین فروغ در شاهوار می شکند | |
| گرفت سینه شیر خدا که مرگ بتول | مصیبتی است که صبر و قرار می شکند | |
| نماند قدرت (فیروزیان) به شرح غمی | که ذوق می برد و ابتکار می شکند[۱] |
پانویس
- ↑ بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان ص،423؛به نقل از خودشان.
منبع
- بهشتی نژاد، محمد علی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان: پویان مهر، ۱۳۹۱ش.