سید جلال الدین بهشتی نژاد

سید جلال الدین بهشتی‌نژاد(1302ق-1362ق) فرزند میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن میر محمدرضا بن میر محمدهادی، عالم زاهد، به سال 1302ق در اصفهان متولد شد.

معرفی

پدرش از روحانیون صاحب نام و مورد توجه بود و سید جلال الدین هم پس از آنکه تحصيلات خود را به پایان رساند، همچون پدر به رتق و فتق امور، حل خصومات مردم و اقامه جماعت پرداخت.

وی از محضر علمای برجسته آن زمان بهره برده و اجازاتی هم از برخی علما دريافت نموده بود.

وی زندگی زاهدانه و به دور از زرق و برق دنیوی داشت و در نهایت عفاف و قناعت می زیست و هیچ گاه سخن لغو و بیهوده ای از او شنیده نشد.

این عالم زاهد دارای خطی خوش و طبعی موزون بود و در اشعارش «بهشتی» تخلص می کرد.

ابیات زیر از اشعار اوست:

شوق سلطان خراسان ز وطن دورم كرد		هست اميد، ز لطفش نكند محرومم
من كه مأيوس بدم در حرم قدس رسم		لطف شاهنشهی اش كرد مرا ممنونم
****
اى كه در خطّة عالم محك شيعه شدى		مكن از جود و عطا و كرم خود دورم
اى بهشتى تو مكن واهمه از روز جزا		…………………………………

وی دارای دو فرزند به نامهای محمدرضا و محمد است.

وفات

   سید جلال الدین در 22 شعبان 1362ق وفات یافت و در قبرستان پشت مصلی در تخت فولاد به خاک سپرده شد.

منبع

• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.