این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخههای «سید محمدحسین غالب امامی اصفهانی»
Kh1.shabani (بحث | مشارکتها) (ایجادصفحه) |
|||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایششده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۸: | سطر ۸: | ||
{{ب|تپش دل مگر اظهار کند حال مرا|ور نه کس نیست که گویدم تو حال مرا<ref>گلشن مراد، ص440؛ تذکره آتشکده، نیمه دوم، ص630؛تذکره روز روشن، ص584؛ تاریخ نصف جهان، ص142.</ref><ref>مهدوی،اعلام اصفهان،ج2،ص805.</ref>}} | {{ب|تپش دل مگر اظهار کند حال مرا|ور نه کس نیست که گویدم تو حال مرا<ref>گلشن مراد، ص440؛ تذکره آتشکده، نیمه دوم، ص630؛تذکره روز روشن، ص584؛ تاریخ نصف جهان، ص142.</ref><ref>مهدوی،اعلام اصفهان،ج2،ص805.</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==وفات== | |||
میرزا محمّد حسین امامی اصفهانی در [[تکیه مصلی]] در [[تخت فولاد]] به خاک سپرده شده است ولی از سال وفات وی اطلاعاتی در دست نیست. | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۶:۰۷
میرزا محمّد حسین امامی اصفهانی متخلّص به «غالب» شاعر ادیب، پدرش از سادات امامی و مادرش از خاندان صفوی بوده و خود او در اصفهان متولّد شده و در جوانی به هندوستان رفته است.
معرفی
وی در بنگاله به مصاهرت نواب سرفرازخان صوبه دار آن ولایت درآمد. سپس به شاه جهان آباد رفته و از پادشاه گورکانی هند به لقب «غالب علی خان» ملقّب گردید و چهارده سال به فرمانروایی مشغول شد. در اواسط حکومت نادرشاه به ایران بازگشته و به سیاحت در شهرهای ایران پرداخت، عاقبت در اصفهان رحل اقامت افکنده و در انجمن ادبی مشتاق به مشاعره و مطارحه با آذر و مشتاق و صباحی پرداخت. سال وفات او به دست نیامد.
این شعراز اوست:
وفات
میرزا محمّد حسین امامی اصفهانی در تکیه مصلی در تخت فولاد به خاک سپرده شده است ولی از سال وفات وی اطلاعاتی در دست نیست.
پانویس
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.