این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخههای «ابومحمد حمزه بن عباس حسینی علوی اصفهانی»
Kh1.najafi (بحث | مشارکتها) (ایجاد صفحه) |
(اصلاح منبع) |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایششده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{ردهبندینشده}}{{نیازمند ویرایش}} | |||
'''ابو محمّد حمزه'''(۴۳۰ق-۵۱۶ق) فرزند عبّاس بن علی بن حسین بن علی بن عمر بن حسن بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب حسینی علوی معروف به «'''برطله'''»، از محدّثین و مشایخ صوفیه در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری است. | '''ابو محمّد حمزه'''(۴۳۰ق-۵۱۶ق) فرزند عبّاس بن علی بن حسین بن علی بن عمر بن حسن بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب حسینی علوی معروف به «'''برطله'''»، از محدّثین و مشایخ صوفیه در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری است. | ||
== معرفی == | ==معرفی== | ||
ابو محمد حمزه حسینی علوی اصفهانی دراصفهان متولّد شد. او صاحب سیره نیکو و پرهیزکار بوده و در اصفهان بین عوام و خواص شهرت فراوان داشته است. | ابو محمد حمزه حسینی علوی اصفهانی دراصفهان متولّد شد. او صاحب سیره نیکو و پرهیزکار بوده و در اصفهان بین عوام و خواص شهرت فراوان داشته است. وی از ابو احمد محمّد بن علی بن سمویه مکفوف، [[ابن ریذه محمد بن عبداللّه اصفهانی|ابوبکر محمّد بن عبداللَّه بن ریذه]]، [[ابن منجویه حسین بن ابومحمد اصفهانی|ابوعلی حسین بن عبداللَّه بن منجویه]]، ابوالحسن علی بن قاسم بن ابراهیم بن موسی خیّاط، ابوالعبّاس احمد بن محمّد بن احمد نعمان فضاض، ابوطاهر محمّد بن احمد بن عبدالرّحمان و [[ابوبکر عبدالواحد بن احمد باطرقانی|ابوبکر باطرقانی]] استفاده کرده و از ابی الحسن محمّد بن علی بن صخر ازدی بصری قاضی مکّه و ابوسعد عبدالرّحمان بن احمد بن عمر بن یوسف بن یعقوب بن یزید اصفهانی صفار و دیگران اجازه داشته است. | ||
وی از ابو احمد محمّد بن علی بن سمویه مکفوف، [[ابن ریذه محمد بن عبداللّه اصفهانی|ابوبکر محمّد بن عبداللَّه بن ریذه]]، [[ابن منجویه حسین بن ابومحمد اصفهانی|ابوعلی حسین بن عبداللَّه بن منجویه]]، ابوالحسن علی بن قاسم بن ابراهیم بن موسی خیّاط، ابوالعبّاس احمد بن محمّد بن احمد نعمان فضاض، ابوطاهر محمّد بن احمد بن عبدالرّحمان و [[ابوبکر عبدالواحد بن احمد باطرقانی|ابوبکر باطرقانی]] استفاده کرده و از ابی الحسن محمّد بن علی بن صخر ازدی بصری قاضی مکّه و ابوسعد عبدالرّحمان بن احمد بن عمر بن یوسف بن یعقوب بن یزید اصفهانی صفار و دیگران اجازه داشته است. | |||
ابوسعد سمعانی از وِی، از جمیع مسموعاتش اجازه یافته است. | ابوسعد سمعانی از وِی، از جمیع مسموعاتش اجازه یافته است. | ||
== وفات == | ==وفات== | ||
صاحب عنوان در روز جمعه 17 جمادی الاولی 516ق وفات یافته است.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان،ج2،ص838</ref> | صاحب عنوان در روز جمعه 17 جمادی الاولی 516ق وفات یافته است.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان،ج2،ص838.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] |
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۲۳:۱۲
این مقاله در هیچ ردهٔ محتوایی قرار نگرفته است. لطفاً با افزودن چند رده کمک کنید تا این مقاله
در کنار سایر مقالههای مشابه فهرست شود. |
این نوشتار نیازمند ویرایش فنی یا ادبی می باشد. |
ابو محمّد حمزه(۴۳۰ق-۵۱۶ق) فرزند عبّاس بن علی بن حسین بن علی بن عمر بن حسن بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب حسینی علوی معروف به «برطله»، از محدّثین و مشایخ صوفیه در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری است.
معرفی
ابو محمد حمزه حسینی علوی اصفهانی دراصفهان متولّد شد. او صاحب سیره نیکو و پرهیزکار بوده و در اصفهان بین عوام و خواص شهرت فراوان داشته است. وی از ابو احمد محمّد بن علی بن سمویه مکفوف، ابوبکر محمّد بن عبداللَّه بن ریذه، ابوعلی حسین بن عبداللَّه بن منجویه، ابوالحسن علی بن قاسم بن ابراهیم بن موسی خیّاط، ابوالعبّاس احمد بن محمّد بن احمد نعمان فضاض، ابوطاهر محمّد بن احمد بن عبدالرّحمان و ابوبکر باطرقانی استفاده کرده و از ابی الحسن محمّد بن علی بن صخر ازدی بصری قاضی مکّه و ابوسعد عبدالرّحمان بن احمد بن عمر بن یوسف بن یعقوب بن یزید اصفهانی صفار و دیگران اجازه داشته است.
ابوسعد سمعانی از وِی، از جمیع مسموعاتش اجازه یافته است.
وفات
صاحب عنوان در روز جمعه 17 جمادی الاولی 516ق وفات یافته است.[۱]
پانویس
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان،ج2،ص838.
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.