این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخههای «محمدرضا حضورعلی اصفهانی»
Mahdibabaii (بحث | مشارکتها) (ایجاد) |
جز (اصلاح منبع) |
||
(۶ نسخهٔ میانی ویرایششده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''آقا | '''آقا محمّدرضا اصفهانی،''' ملقب به «'''حضورعلی'''» و فرزند آقا محمّد باقر، شاعر و عارف ادیب از عرفاء و شعرای اواخر دوره قاجاریه است. | ||
== | ==معرفی== | ||
در سال 1275ق در یزد متولّد | در سال 1275ق در یزد متولّد شدو در طفولیّت همراه پدر در یزد به سر می برد. | ||
در سال 1289ق به طهران | در سال 1289ق به طهران رفت و در فقه، اصول، صرف، نحو، منطق، معانی و بیان، هیأت، نجوم و حکمت به کسب علم مشغول شده و زبان فرانسه را نیز آموخت. | ||
سپس به سیر و سلوک و عبادت | سپس به سیر و سلوک و عبادت پرداخت و از سوی مشایخ صوفیه لقب «حضورعلی» و از سوی دولت قاجاریه لقب «شمس العرفاء» گرفت. مشارءالیه برادر «صفی علی شاه» از مشایخ مشهور طریقت نعمت الهی است. | ||
او طبع شعر داشت و گاهی شعر می سرود و مثنوی در باب پرسش جناب کمیل به زیاد از حضرت علی علیه السلام ، درباره حقیقت سروده است. | |||
طبع شعر | |||
از اوست: | این شعر از اوست: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|من که رند باده نوشم پارسائی چون کنم|بت پرستی پیشه دارم خودستائی چون کنم}} | |||
{{ب|خادم میخانه گشتم از حرم گویم چرا|در خرابات اوفتادم پارسائی چون کنم<ref>تذکره حدیقه الشعراء، ج1، صص 473 و 474.</ref> <ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص 90-89.</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس== | |||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | |||
<references /> | |||
==منبع== | |||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386. | |||
[[رده:شعرا]] | |||
[[رده: | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۰۱:۲۰
آقا محمّدرضا اصفهانی، ملقب به «حضورعلی» و فرزند آقا محمّد باقر، شاعر و عارف ادیب از عرفاء و شعرای اواخر دوره قاجاریه است.
معرفی
در سال 1275ق در یزد متولّد شدو در طفولیّت همراه پدر در یزد به سر می برد.
در سال 1289ق به طهران رفت و در فقه، اصول، صرف، نحو، منطق، معانی و بیان، هیأت، نجوم و حکمت به کسب علم مشغول شده و زبان فرانسه را نیز آموخت.
سپس به سیر و سلوک و عبادت پرداخت و از سوی مشایخ صوفیه لقب «حضورعلی» و از سوی دولت قاجاریه لقب «شمس العرفاء» گرفت. مشارءالیه برادر «صفی علی شاه» از مشایخ مشهور طریقت نعمت الهی است.
او طبع شعر داشت و گاهی شعر می سرود و مثنوی در باب پرسش جناب کمیل به زیاد از حضرت علی علیه السلام ، درباره حقیقت سروده است.
این شعر از اوست:
من که رند باده نوشم پارسائی چون کنم | بت پرستی پیشه دارم خودستائی چون کنم | |
خادم میخانه گشتم از حرم گویم چرا | در خرابات اوفتادم پارسائی چون کنم[۱] [۲] |
پانویس
منبع
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.