این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «احمد بن محمد بن صاعد صاعدی»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ایجاد)
 
(اصلاح منبع)
 
(۵ نسخه‌ٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{رده‌بندی‌نشده}}
ابونصر احمد بن محمّد بن صاعد صاعدی از فقهاء و علمای خاندان صاعدی اصفهان است.
ابونصر احمد بن محمّد بن صاعد صاعدی از فقهاء و علمای خاندان صاعدی اصفهان است.


= معرفی =
==معرفی==
از سال 430 واندی، رییس اصفهان بوده، و از سال 440ق قاضی القضات اصفهان شده، تولّدش در سال 410ق بوده است.
از سال 430 واندی، رییس اصفهان بوده، و از سال 440ق قاضی القضات اصفهان شده، تولّدش در سال 410ق بوده است. ابوالغر خلیل بن تمیم بن علی خطیب واعظ معلّم، و هم چنین ابوالعلاء زید بن علیّ منصور راوندی از او استماع حدیث کرده اند.<ref>التّحبیر، ج1، صص132 و 260 و 290.</ref>
 
==وفات==
سرانجام در سال 482ق وفات یافته است. <ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 72.</ref>


ابوالغر خلیل بن تمیم بن علی خطیب واعظ معلّم، و هم چنین ابوالعلاء زید بن علیّ منصور راوندی از او استماع حدیث کرده اند.<ref>التّحبیر، ج1، صص132 و 260 و 290.</ref>
==پانویس==
<br />
<references />


= وفات =
==منبع==
سرانجام در سال 482ق وفات یافته است. <ref>مصلح الدین مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 72.</ref>
<br />


= پانویس =
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
<references />


= منبع =
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶ .
[[رده:اعلام اصفهان،ج 1]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج 1]]
[[رده:تیرماه 1401]]
[[رده:تیرماه 1401]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۲۰:۴۲

ابونصر احمد بن محمّد بن صاعد صاعدی از فقهاء و علمای خاندان صاعدی اصفهان است.

معرفی

از سال 430 واندی، رییس اصفهان بوده، و از سال 440ق قاضی القضات اصفهان شده، تولّدش در سال 410ق بوده است. ابوالغر خلیل بن تمیم بن علی خطیب واعظ معلّم، و هم چنین ابوالعلاء زید بن علیّ منصور راوندی از او استماع حدیث کرده اند.[۱]

وفات

سرانجام در سال 482ق وفات یافته است. [۲]

پانویس

  1. التّحبیر، ج1، صص132 و 260 و 290.
  2. مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 72.

منبع