محمدحسین فدای اصفهانی

محمدحسین فدای اصفهانی،متخلص به فدا ازشاعران وفضلا او تا سال ۱۲۶۳ق در قید حیات بود.

معرفی

او در علوم ادبی و خط ممتاز بود، فدا به تهران رفت و به دعوت شاهزاده یحیی میرزا قاجار به رشت رفت و ندیم وندیم شاهزاده یحیی میرزا قاجار گردید. و نزد برخی از دانشوران از جمله ملّا محمّد بن سبزعلی اصفهانی متخلّص به «صفائی» علوم ادبی به ویژه عروض، قافیه، معانی و بیان و انشاء را آموخت. در خط نیز به مشق پرداخت و در نوشتن انواع خطوط به ویژه نسخ و ثلث مهارت به سزایی داشت. سرانجام به زادگاه خود بازگشت و قصایدی در مدح حاکم اصفهان منوچهر خان معتمد الدّوله سرود.

وی در سال ۱۲۶۳ق نسخه ای از «فوائد الضیائیه» جامی را به امر محمّد علی بیک ناظر کتابت کرده است.همچنین او به خط خوش خود «دعای صباح» را کتابت کرده است که در مجموعه آقای نصیری در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است.

از اشعار اوست :

دیدم به خواب دوش من زار بی قرار		آمد به ناز آن مهم از مهر در کنار
بر ارغوان فکنده ز سنبل دو صد کمند		در هر کمند صد دل آشفته بی قرار
بر مَه فکنده خوشه پروین و مَه به سرو		سروی که آفتاب بَرَش بود لاله بار

منبع

برگرفته از شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391.

برگفته از:مهدوی،مصلح الدین،اعلام اصفهان،اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان،1386.