مجتبی حاتمی لنکرانی

شیخ مجتبی حاتمی لنکرانی عالم فاضل و شاعر متخلص به حاتمی ، متولد1315ق و متوفی1406ق، مدفون در قم تحصیلات در نجف مجتهد و مدرس و بسیار شوخ بود.

آیت‏اللَّه مجتبی حاتمی لنکرانی در سال 1290 ش (1331 ق) در اصفهان به دنیا آمد و در اوایل جوانی برای ادامه تحصیلات حوزوی راهی حوزه علمیه نجف اشرف گردید. وی در نجف از محضر حضرات آیات: میرزای نایینی، آقاضیاءالدین عراقی، محمدحسین غروی، سیدابوالحسن اصفهانی و علامه محمدجواد بلاغی و... استفاده برد و به مدارج والای علمی دست یافت. ایشان سپس به تدریس در حوزه نجف پرداخت و شاگردانی را تربیت کرد. آیت‏اللَّه حاتمی لنکرانی مدتی در سامرا اقامت داشت تا این که در حدود سال 1350 ش به اجبار دولت عراق، مجبور به ترک آن کشور گردید و به زادگاهش مراجعت نمود. ایشان تا پایان عمر در اصفهان به تدریس علوم مذهبی و ارشاد مردم مشغول بود تا اینکه در بیست و چهارم فروردین 1365 ش برابر با دوم شعبان 1406 ق در 75 سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد و به سوی دوست شتافت.

از اشعار ایشان است در تعریف حاج خانم امین (ره) و کتاب اخلاق در ترجمه طهاره الاعراق ابن مسکویه:

از نو زنوبهار جهان ر شگ قمصر است		بلقیس گل به تار کش از لعل افسر است
ای طالب حقیقت عرفان زروی فکر		بنگر بر این کتاب که هادی و رهبر است
شد اصفهان به نصف جهانی تمام آن		تا این سرای قدس به چهرش منور است
گر نظم نغز نیست بخوانش تبر کی		مرسوله ای زمرقد مولای قنبر است
ران ملخ ز نزد سلیمان حاتمی است		چون بنگری ز قبره ای نیز کمتر است

منبع

برگرفته از کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391.