حسین قصه خوان اصفهانی

کمال الدّین حسین قصّه خوان، شاعر ادیب و سخنور قرن دهم هجری. بنا به نقل او از نوادگان کمال الدّین غیاث فارسی بود، امّا در اصفهان متولّد شد و علم و ادب آموخته است.

معرفی

وی به مدّت بیست سال مصاحب سام میرزا صفوی (برادر شاه طهماسب) و هشت سال دیگر مصاحب شاه طهماسب بوده است. در اواخر عمر بر اثر افراط در مصرف افیون تفاوت فاحش در صورت و سیرت او پیدا شده بود، گوئی مسخ بود یا روح او را در قالب دیگری آورده بودند.در جوانی گاهی شعر می گفت.

این شعر از اوست:

ای خوش آن ساعت که در کوی تو منزل داشتم		صد مراد از دیدن روی تو حاصل داشتم
داشتم در دل ز عشقت آتشی پنهان چو شمع		بر زبان آوردم آخر آنچه در دل داشتم

منبع

برگفته از:مهدوی،مصلح الدین،اعلام اصفهان،اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان،1386.