عبدالکریم سیمای نطنزی

عبدالکریم نطنزی متخلّص به «سیما» شاعر ادیب فاضل و عارف دانشمند، از شعرای قرن سیزدهم هجری است.

معرفی

در قریه «طالخانی» (طالخونچه) سمیرم متولّد شده و در اصفهان و گیلان به تحصیل پرداخته و در اغلب علوم همچون ادبیات، حکمت، طب و نجوم مهارت یافت.

در رشت به خدمت منوچهرخان معتمدالدّوله رسیده و در وصف او قصیده انشاء نموده و مورد التفات او واقع شد. چندی هم نزد قربانعلی شاه جیلستانی و سپس مجذوب علی شاه به تکیمل مراتب عرفانی و طی سیر و سلوک پرداخت.

اغلب در نطنز بسر می برد و برای علماء و عرفا و بزرگان نطنز و کاشان مدایح و مراثی می سرود. سال وفاتش به دست نیامد. اما تا سال 1281ق در قید حیات بوده است.

ملا احمد نراقی در وصف او می فرماید :

سیما که سماوات بقا منزل اوست		گنجینه اسرار حقائق دل اوست
آئینه سر کنت کنزا مخفی		از حق مگذر صفای آب و گل اوست

آثار

منظومه های زیر از سروده های اوست:

1. «الهی نامه»
2. «ریاض المحبّین»
3. «شقایق الحقایق»
4. «مشرق الانوار»
5. «مجموعه قصاید»

از اشعار اوست :

زهی مهرت آرام جان راحت دل		فراق تو دشوار و وصل تو مشگل
گرفتم که از من بریدی و رفتی		ترا از جدائی بگو تا چه حاصل

منبع

برگفته از کتاب: مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.

برگرفته از کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391.