این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «بهرام سفره کش اصفهانی»
Kh1.mirzaei (بحث | مشارکتها) (جدا کردن معرفی) |
Kh1.mirzaei (بحث | مشارکتها) (ویرایش متن) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''بهرام سفره کش''' معروف به '''«بهرام عباسی»''' و '''«بهرام فرنگی ساز'''» از نقاشان عهد صفویه است. در اصفهان می زیسته و عصر شاه عباس، شاه صفی و شاه عباس دوّم صفوی را درک کرده است.<ref>مکتب نگارگری اصفهان صص 310 و 332.</ref> | '''بهرام سفره کش''' معروف به '''«بهرام عباسی»''' و '''«بهرام فرنگی ساز'''» از نقاشان عهد صفویه است. در اصفهان می زیسته و عصر شاه عباس، شاه صفی و شاه عباس دوّم صفوی را درک کرده است.<ref>مکتب نگارگری اصفهان صص 310 و 332.</ref> | ||
== معرفی == | ==معرفی نامه== | ||
او در سبک نقاشی مانند نقاشان روزگار خود از نقاشان اروپائی تأثیر پذیرفته و به اصطلاح به «فرنگی سازی» پرداخته است. شیخ عباسی، محمّد امین و فرزندش جانی بیگ نزد او تعلیم دیده اند. ظاهراً سفری به هند داشته و گویا لقب '''«عباسی»''' را از شاه عباس دوّم گرفته است. | او در سبک نقاشی مانند نقاشان روزگار خود از نقاشان اروپائی تأثیر پذیرفته و به اصطلاح به «فرنگی سازی» پرداخته است. شیخ عباسی، محمّد امین و فرزندش جانی بیگ نزد او تعلیم دیده اند. ظاهراً سفری به هند داشته و گویا لقب '''«عباسی»''' را از شاه عباس دوّم گرفته است. | ||
نسخهٔ ۲۶ شهریور ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۲۴
بهرام سفره کش معروف به «بهرام عباسی» و «بهرام فرنگی ساز» از نقاشان عهد صفویه است. در اصفهان می زیسته و عصر شاه عباس، شاه صفی و شاه عباس دوّم صفوی را درک کرده است.[۱]
معرفی نامه
او در سبک نقاشی مانند نقاشان روزگار خود از نقاشان اروپائی تأثیر پذیرفته و به اصطلاح به «فرنگی سازی» پرداخته است. شیخ عباسی، محمّد امین و فرزندش جانی بیگ نزد او تعلیم دیده اند. ظاهراً سفری به هند داشته و گویا لقب «عباسی» را از شاه عباس دوّم گرفته است.
سال فوتش معلوم نیست امّا قطعاً قبل از سال 1096ق اتّفاق افتاده است. از نقاشی‌های او نگاره تک برگی «نجیب زاده ای در گلگشت» به سال 1031 و نگاره «دو دلداده» در سال 1050ق در موزه هنر و تاریخ موقوفه آمریکا موجود است. [۲]
پانویس
منبع
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگي تفریحی شهرداری اصفهان،1386.