این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محیی الدین محمد سُها»
Kh1.nazerian (بحث | مشارکت‌ها) (درج عکس) |
Kh1.nazerian (بحث | مشارکت‌ها) (افزودن متن به عکس) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[پرونده:M-soha.jpg|بندانگشتی|385x385پیکسل| | [[پرونده:M-soha.jpg|بندانگشتی|385x385پیکسل|میرزا محیی الدین محمد ملقب به ملک الشعرا و متخلص به سها می باشد که در تکیه فیض تخت فولاد مدفون گردیده است. ]] | ||
'''ميرزا محيی الدين محمّد''' ملقّب به '''ملك الشعرا''' و متخلّص بـه '''سُها''' دومـين فرزنـد هماى شيرازى است. او در 1262 قمرى در اصفهان ديده به جهان گشـود و در روز سه شنبه 23 ماه صفر 1338 در پى ابتلا به مرض باد سرخ دار فانى را وداع گفـت؛ و در [[تكيه ى فيض]] [[تخت فولاد]] مدفون گرديد. | '''ميرزا محيی الدين محمّد''' ملقّب به '''ملك الشعرا''' و متخلّص بـه '''سُها''' دومـين فرزنـد هماى شيرازى است. او در 1262 قمرى در اصفهان ديده به جهان گشـود و در روز سه شنبه 23 ماه صفر 1338 در پى ابتلا به مرض باد سرخ دار فانى را وداع گفـت؛ و در [[تكيه ى فيض]] [[تخت فولاد]] مدفون گرديد. | ||
نسخهٔ ۱۹ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۹:۲۸
ميرزا محيی الدين محمّد ملقّب به ملك الشعرا و متخلّص بـه سُها دومـين فرزنـد هماى شيرازى است. او در 1262 قمرى در اصفهان ديده به جهان گشـود و در روز سه شنبه 23 ماه صفر 1338 در پى ابتلا به مرض باد سرخ دار فانى را وداع گفـت؛ و در تكيه ى فيض تخت فولاد مدفون گرديد.
زندگی نامه
او در شناخت رمـوز شـعر و شـاعرى و تاريخ و انساب و كتاب شناسى و رجال شناسـى بـه خصـوص رجـال شـعر وادب و عرفان تسلّطى كافى و حضور ذهنى عجيب داشت. احاطه ى او در شعر و شاعرى به قـدرى بود كه دوستانش به او لقب «شعر مجسّم » داده بودند. استاد همايى در ايـن خصـوص مــی گويــد: شــبى تــا نزديكــى صــبح بــا سبحه(تسبيح) نام دويست شاعر و احوالات ايشان را بيان نمود.
او فردى بسـيار رئـوف و مهربـان و در مسايل دينى سخت پای بند و متعبّد و باتقوابـود. بـرادر كوچـك او ميـرزا محمّدنصـير متخلّص بـه طـرب و پـدر مرحـوم اسـتاد همايى(متخلّص به سنا) اسـت.
سها در پـى درگذشــت بــرادر كوچــك خــود طَــرَب سرپرستى فرزندان او از جمله استاد همايى را از سـيزده سـالگى تـا بيسـت و يـك سالگى او(تا زمان حيات خويش) به عهده گرفت. استاد همايى رشد و بالندگى خويش را مرهون تعليم و تربيت و سرپرستى عموی خود سُها می داند و در وفات او چنين سروده است:
| دريغــا كــز جفــاى دور گــردون | سـپهر فضـل را ُشـد اختـرى گُّم | |
| سُهايى را غروب آمد كـه از فضـل | بُد او خورشيد و اهل فضـل انجـم |
محمود هدايت در گلزار جاويدان او را اينگونه معرّفى می كند:
(نام ناميش ميـرزا محمّد و دومين فرزند هماى شيرازى است و از گوينـدگان نـامى اصـفهان بـوده در شناسايى سبك ها و شيوه هاى سخن و فهم دقايق شعرى كم نظير بوده. از اقسام شـعر به غزل سرايى رغبت بسيار داشته و بيشتر اوقات خود را در صحارى سرسبز و سـايه درختان تناور و در كنار نهرهاى آب می گذرانيده و به زمزمه شعرى مترنّم بوده، سها در همه عمر مجرّد زيست و گامى از صراط تقوا و صحّت عمل منحرف نگشـت . در هفتاد و چند سالگى در سنه 1338 هجرى قمرى درگذشت و در تخت فولاد اصفهان مدفون گرديد.)
| دوش دل ز دستم بـرد زلـف او بـه پنهـانى | شـب بلـى كنـد دزدى دزد ره بـه آسـانى | |
| يكزبان و يكدل باش همچو شمع اندر عشق | تا شـبى شـود روشـن بـر تـو راز پنهـانی [۱] |
از غزلهاى عرفانى اوست:
| بــه بارگــاه محبّـت گــدا و شــاه يكيســت | گدا و شاه در ايـن طرفـه بارگـاه يكيسـت | |
| فــداى بــزم محبّت شــوم كــه در آنجــا | به جاه و مرتبه درويش و پادشاه يكيسـت [۲] |
پانویس
- ↑ همايى، جلال الدين، برگزيده ى ديوان سه شاعر اصفهان، ص8
- ↑ نصرى، عبداللّه، پايان شب سخن سرايى، صص53 ـ 50
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی(حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1390. ص۳۱۲