این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «عبدالحسین بن محمود صدر»
(صفحه‌ای تازه حاوی «عبدالحسین صدر فرزند میرزا محمود صدر المحدّثین بن ملاّ عبداللّه خوانساری، از وعاظ معروف ایران در قرن چهاردهم هجری. = زندگی‌نامه = در حدود سال 1310ق در اصفهان متولّد گردیده و نزد جمعی از فضلاء این شهر تحصیل نمود. [سپس] به طهران رفته، آنجا نیز چندین...» ایجاد کرد) |
Sab00riyan (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان،' به 'مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان،') |
||
| سطر ۱۰: | سطر ۱۰: | ||
= وفات = | = وفات = | ||
در اواخر عمر زودرنج و حساس شد، و مزاج او تغییر یافته بود و در سخنرانی ها تندروی می کرد. حکومت وقت (نظمیه رضاخان پهلوی) او را به شیراز تبعید نمود. سودا بر مزاج ایشان غلبه یافته و در حدود سال 1367ق خود را در چاه انداخته و وفات یافت<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 791 و 792؛ دولت دیدار، صص 166 و 167؛ تاریخ موسیقی ایران، صص 678 و 679.</ref> و در یکی از امامزاده های شیراز مدفون شد.<ref>'''مهدوی، مصلح | در اواخر عمر زودرنج و حساس شد، و مزاج او تغییر یافته بود و در سخنرانی ها تندروی می کرد. حکومت وقت (نظمیه رضاخان پهلوی) او را به شیراز تبعید نمود. سودا بر مزاج ایشان غلبه یافته و در حدود سال 1367ق خود را در چاه انداخته و وفات یافت<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 791 و 792؛ دولت دیدار، صص 166 و 167؛ تاریخ موسیقی ایران، صص 678 و 679.</ref> و در یکی از امامزاده های شیراز مدفون شد.<ref>'''[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی، مصلح الدین]]،[[ اعلام اصفهان]]،''' ج4، ص173.</ref> | ||
<br /> | <br /> | ||
| سطر ۱۷: | سطر ۱۷: | ||
== '''منبع''' == | == '''منبع''' == | ||
برگفته از کتاب: '''مهدوی، مصلح | برگفته از کتاب: '''[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی، مصلح الدین]]،[[ اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.''' | ||
نسخهٔ ۱۹ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۱:۵۸
عبدالحسین صدر فرزند میرزا محمود صدر المحدّثین بن ملاّ عبداللّه خوانساری، از وعاظ معروف ایران در قرن چهاردهم هجری.
زندگی‌نامه
در حدود سال 1310ق در اصفهان متولّد گردیده و نزد جمعی از فضلاء این شهر تحصیل نمود. [سپس] به طهران رفته، آنجا نیز چندین سال به تحصیلات قدیم و جدید پرداخته و به ترویج دین مشغول شد.
او صدایی خوش، قدرت بیان عالی و اطلاعات وسیع داشت و آواز دو دانگ را در حدّ اعلی می خواند. او در نهضت تجددخواهی و دگرگونی وضع قدیم به صورت تمدن جدید و تشکیل شرکت ها و تأسیس کارخانجات در اصفهان و سایر شهرهای ایران، مردم را با بیانات شافیه و سحر کلام خویش مشغول می داشت.
او در ایام اقامت در اصفهان در مدارس جدید به شغل معلمی می پرداخته و در کنار آن نزد شیخ محمود مفید فلسفه می خوانده است.
وفات
در اواخر عمر زودرنج و حساس شد، و مزاج او تغییر یافته بود و در سخنرانی ها تندروی می کرد. حکومت وقت (نظمیه رضاخان پهلوی) او را به شیراز تبعید نمود. سودا بر مزاج ایشان غلبه یافته و در حدود سال 1367ق خود را در چاه انداخته و وفات یافت[۱] و در یکی از امامزاده های شیراز مدفون شد.[۲]
پانویس
- ↑ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 791 و 792؛ دولت دیدار، صص 166 و 167؛ تاریخ موسیقی ایران، صص 678 و 679.
- ↑ مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان، ج4، ص173.
منبع
برگفته از کتاب: مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.