این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

محمود عزیزی (بروجنی)

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
نسخهٔ تاریخ ‏۱۴ تیر ۱۴۰۱، ساعت ۲۳:۱۱ توسط Kh1.javani (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه زندگینامه|تاریخ درگذشت=۱۳۶۲/۷/۲۷|مکان درگذشت=غرب -عملیات والفجر ۴|پدر=محمد علی|تاریخ تولد=۱۳۴۰|مکان تولد=اصفهان|از دانشگاه=مدرسه علميه امام صادق (ع)|مدفن=گلستان شهدا}} <big>شهید محمود عزیزی</big> یکم آذر۱۳۴۰، در شهرستان اصفهان چشم به جهان گش...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
محمود عزیزی (بروجنی)
زادهٔ۱۳۴۰
اصفهان
درگذشت/شهادت۱۳۶۲/۷/۲۷
غرب -عملیات والفجر ۴
مدفنگلستان شهدا
محل تحصیلمدرسه علميه امام صادق (ع)
والدین
  • محمد علی (پدر)

شهید محمود عزیزی یکم آذر۱۳۴۰، در شهرستان اصفهان چشم به جهان گشود. پدرش محمدعلی، کفاش بود و مادرش فاطمه نسا نام داشت. تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی تا سطح (مقدمات) پرداخت. سال ۱۳۶۲ ازدواج کرد و صاحب یک پسر شد. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. بیست و هفتم مهر ۱۳۶۲، در سنندج توسط نیروهای عراقی به شهادت رسید. پیکر او مدت ها در منطقه بر جا ماند و سال ۱۳۷۱ پس از تفحص، در گلستان شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.[۱]

زندگینامه

همزمان با تحصيل دوره هنرستان در رشته مكانيك، به حوزه علميه رفت تا معارف اهل بيت(ع) را بياموزد و از طرفى اوقات فراغت خود را كار مى كرد تا كمك خرجى براى خانواده فراهم آورد. شور وشوقى در برپايى تظاهرات و پخش اعلاميه هاى امام خمينى(ره) داشت؛ به طورى كه چند روز قبل از پيروزى انقلاب اسلامى به تهران رفت و به مبارزان پيوست. با پيروزى انقلاب در ارگان هاى جهاد، بسيج و سپاه مشغول خدمت شد. بعد از شروع جنگ تحميلى عازم جبهه هاى نور عليه ظلمت گرديد و در بيشتر عمليات ها حضور فعالانه داشت تا سرانجام در عمليات والفجر۴،صفحات آخر زندگى افتخار آميز و جهادگر خويش را ورق زد. پيكر مطهر اين شهيد مجاهد سال ها در منطقه ماند تا هنگامى كه گروه تفحص به كشف اجساد مى پرداختند، پلاكى و استخوانى از جسم شريفش يافتند و در تاريخ۷۱/۴/۲۳ بر روى دستان با كرامت مردم اصفهان تشييع شد.[۲]


منبع

  1. فرهنگ اعلام شهدای روحانی ص،۴۸۸
  2. شاهدان روحانی ص،۱۲۱