عبدالرزاق تبریزی اصفهانی متخلّص به «نشئه» از شعرای قرن دوازدهم هجری. سخن شناس بود و عمر در صحبت با شعراء و شعر صرف نموده بود و آنچه می گفت درست و سنجیده بود. در اصفهان وفات یافت.

در پای خمی دیده پیمانه ضیا یافت کوری به قدمگاه می ناب شفا یافت^[۱]

[بیت فوق متعلق به سراجای نقاش اصفهانی است.^[۲]

درباره او نوشته اند که سلسله نسبش به جهانشاه ترکمان می رسد. نسخه ای از دیوان اشعار او به شماره 14761 در کتابخانه مجلس شورای اسلامی در تهران موجود است.^[۳]^[۴]

پانویس

↑ تذکره المعاصرین حزین، صص 225 و 226.
↑ تذکره نصرآبادی، ج1، ص562.
↑ فهرست مختصر مجلس، ص378.
↑ مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج4، ص231

منبع

برگفته از کتاب: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.

[1] تذکره المعاصرین حزین، صص 225 و 226.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص562.

[3] فهرست مختصر مجلس، ص378.

[4] مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج4، ص231

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

عبدالرزاق نشئه

پانویس

منبع

منوی ناوبری

عبدالرزاق نشئه

پانویس

منبع

منوی ناوبری

جستجو