سید بهاءالدین رضوی خوانساری

سيد بهاءالدين رضوی خوانسارى فرزند سيد محمد رضوى خوانسارى متخلّص به جهدى فاضـل و اديب و شاعر معاصر اصفهانی است.

زندگی نامه

در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد:

«در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».

از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.

وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در تكيـه ى سادات رضوى جنب تکیه کلباسی در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد.

مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:

««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»

بيشتر اشعار او رباعى است.

آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد		دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد
اين باده چه باده است يـاران كـه از او		اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۹۰. ص۱۹۳