سید بهاءالدین رضوی خوانساری

جهدى سيد بهاءالدين رضوى خوانسارى فرزند سيد محمد رضوى خوانسارى فاضـل و اديب و شاعر متخلّص به جهدى در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود.

زندگی نامه

سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد: «در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».

از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد. وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در تكيـه ى سادات رضوى جنب تکیه کلباسی در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد: ««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است» بيشتر اشعار او رباعى است.

از اشعار اوست:

آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد		دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد
اين باده چه باده است يـاران كـه از او		اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۹۰. ص ۱۹۳،۱۹۴