سید جعفر بن محمدامين مرعشی اصفهانی

ميرزا جعفر صافی فرزند سيّد محمّدامين حسينی از سلسله ی سادات جليل القدر و شعرای مشهور عهد خويش بوده است بسيار خوش طبع و شيرين زبان بوده و بنـا بـه نوشته معلّم حبيب آبادی در مكارم الآثار بيشتر اوقات غزل سـرايی مـی نمـوده اسـت .

معرفی

دِنبِلی در تجربةالاحرار و تسليةالابرار نام او را ميرزا محمّدجعفر صافی مـی نويسـدو او را شاعری صاحب طبع و شيرين زبان می داند و چنين ادامه می دهد كـه مكـرّر در اصفهان به صحبتش رسيدم وی را مردی نيك اخلاق و درويش مشرب ديدم در سـنه تسع و عشر و مأتين بعد الالف(1219) در اصفهان وفات يافت.

معلّم حبيب آبادی سال تولّد او را بنا به نوشته ی الذريعـه (13 ،ص20)مطـابق بـا 1096 ـ 1097 شمسی بيان می كنـد . در مجمـع الفصـحا ج:2 316 او را از معـاريف شعرای زمان خود خوانده است.

آری او پس از هشتاد و نه سال در سال 1219 قمری ديده از جهان فرو بست و در تخت فولاد تكيه ميرفندرسكی دفـن گرديـد؛ ولـی در ريحانـة الادب عمـرش را قريب به هفتاد سال نوشته كه با آنچه در مجمع الفصحا از او در ايـن دو بيـت نقـل شده است؛ منافات دارد و بنابراين دو بيت از شاهنشاهنامه ی او، عمرش به هشتادونه سال می رسد.

ز هجرت پس از يكهزار و دويست		ز پنجه فزون بودم از سـال بيسـت
كه از فضل يزدان بـدو پـنج سـال		به نظم آمد ايـن نامـه ی بـی همـال

آثار

او تأليفات متعدّد دارد؛ از جمله:

1 ـ ديوان اشعار

2 ـ «زبـدة الانساب» در انساب سادات مرعشـيه

3 ــ شاهنشـاه نامـه در معجـزات و غـزوات حضرت رسول و امير عليهماالسلام بر وزن شاهنامه فردوسی كـه بقصـد رسـتگاری منظوم كرده و نسخه ايی از آن را به نزد فتحعلی شاه برده و مورد اشفاق قـرار گرفتـه است.

4 ـ گلشن خيال بر وزن مفعول مفاعلن مفاعيل.

محمود هدايت در گلزار جاويدان علاوه بر اين اشعار، ابياتی ديگر را ذيل نـام و شرح حال صافی اصفهانی آورده است.

از كوی تـو تنـدخو سـفر خـواهم كـرد		وز خوی تو خلق را خبر خـواهم كـرد
از جور تو سر به سـنگهـا خـواهم زد		وز دست تو خاكها به سر خواهم كـرد

معلّم حبيب آبادی به چند شاعر ديگر با تخلّص صافی اشاره دارد كه از آن جمله صافی اردوبادی و صافی تبريزی، صافی خلخالی و صافی قزوينی است.

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص۳۶۴