سید جعفر بن محمدامين مرعشی اصفهانی

ميرزا جعفر صافى فرزند سيّد محمّدامين حسينى از سلسله ى سادات جليل القدر و شعراى مشهور عهد خويش بوده است بسيار خوش طبع و شيرين زبان بوده و بنـا بـه نوشته معلّم حبيب آبادى در مكارم الآثار بيشتر اوقات غزل سـرايى مـى نمـوده اسـت .

معرفی

دِنبِلى در تجربةالاحرار و تسليةالابرار نام او را ميرزا محمّدجعفر صافى مـى نويسـدو او را شاعرى صاحب طبع و شيرين زبان می داند و چنين ادامه می دهد كـه مكـرّر در اصفهان به صحبتش رسيدم وى را مردى نيك اخلاق و درويش مشرب ديدم در سـنه تسع و عشر و مأتين بعد الالف(1219) در اصفهان وفات يافت.

معلّم حبيب آبادى سال تولّد او را بنا به نوشته ى الذريعـه (13 ،ص20)مطـابق بـا 1096 ـ 1097 شمسى بيان می كنـد . در مجمـع الفصـحا ج:2 316 او را از معـاريف شعراى زمان خود خوانده است.

آرى او پس از هشتاد و نه سال در سال 1219 قمرى ديده از جهان فرو بست و در تخت فولاد تكيه ميرفندرسكى دفـن گرديـد؛ ولـى در ريحانـة الادب عمـرش را قريب به هفتاد سال نوشته كه با آنچه در مجمع الفصحا از او در ايـن دو بيـت نقـل شده است؛ منافات دارد و بنابراين دو بيت از شاهنشاهنامه ى او، عمرش به هشتادونه سال می رسد.

ز هجرت پس از يكهزار و دويست		ز پنجه فزون بودم از سـال بيسـت
كه از فضل يزدان بـدو پـنج سـال		به نظم آمد ايـن نامـه ى بـى همـال

آثار

او تأليفات متعدّد دارد؛ از جمله:

1 ـ ديوان اشعار

2 ـ «زبـدة الانساب» در انساب سادات مرعشـيه

3 ــ شاهنشـاه نامـه در معجـزات و غـزوات حضرت رسول و امير عليهماالسلام بر وزن شاهنامه فردوسى كـه بقصـد رسـتگارى منظوم كرده و نسخه ايى از آن را به نزد فتحعلی شاه برده و مورد اشفاق قـرار گرفتـه است.

4 ـ گلشن خيال بر وزن مفعول مفاعلن مفاعيل.

محمود هدايت در گلزار جاويدان علاوه بر اين اشعار، ابياتى ديگر را ذيل نـام و شرح حال صافى اصفهانى آورده است.

از كوى تـو تنـدخو سـفر خـواهم كـرد		وز خوى تو خلق را خبر خـواهم كـرد
از جور تو سر به سـنگهـا خـواهم زد		وز دست تو خاكها به سر خواهم كـرد

معلّم حبيب آبادى به چند شاعر ديگر با تخلّص صافى اشاره دارد كه از آن جمله صافى اردوبادى و صافى تبريزى، صافى خلخالى و صافى قزوينى است.

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص۳۶۴