این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
عبدالعال نجات کوه گیلویه ای
میر عبدالعال متخلّص به «نجات» فرزند میر محمّدمؤمن حسینی کوه گیلویه ای.
معرفی
شاعر ادیب و نویسنده ماهر در قرن یازدهم و دوازدهم هجری. پدرش در دستگاه میرزا حبیب اللّه صدر بوده، سپس مستوفی کوه گیلویه و بعدا استرآباد شد. فرزندش در عداد منشیان دستگاه سلاطین صفویه بوده [و مدتی در کتابخانه سلطنتی کار می کرده و خط خوشی داشته است.]
شعر خوب می گفته و در آن «نجات» تخلّص می نموده است. دیوانش قریب به ده هزار بیت است. [نسخه هایی از «دیوان نجات» در کتابخانه آکادمی علوم شوروی در لنینگراد، و کتابخانه مدرسه عالی سپهسالار موجود است. «مثنوی مسیر الطّالبین» که در سال 1085ق سروده شده و حدود هزار و دویست بیت است و «مثنوی گل کشتی» در آداب و رسوم و فنون کُشتی که در سال 1112ق سروده شده و نسخه هایی از آن در کتابخانه ملّی تبریز، موزه بریتانیا، کتابخانه ملّی ملک، کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، کتابخانه آکادمی علوم شوروی در لنینگراد و کتابخانه دانشگاه پنجاب لاهور در پاکستان موجود است.
از اوست:
می خواست سوی من نگرد سوی خویش دید خوش نوش کرد شربت بیمار خویش را[۱][۲]
وفات
فوتش در سال 1141ق به سن متجاوز از 90 سال روی داده قبرش در تکیه آقا حسین خوانساری است. مادّه تاریخ وفاتش را [میرزا شفیعای] اثر شاعر گوید:
چون میر نجات از جهان کرد عبور شد جای غزل مرثیه خوانی دستور
در ضمن دعا «اثر» به تاریخش گفت: «با سیّد کائنات گردد محشور»
فوتش را در سال 1121ق نیز گفته اند.
مقبره «میر نجات» تا سال های اخیر باقی بود و در تعمیراتی که در سال 1373ش توسط شهرداری اصفهان در تکیه آقا حسین خوانساری صورت گرفت مقبره او را از بین بردند.]
پانویس
- ↑ تذکره نصرآبادی، ج1، صص 483-485؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص968؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص110؛ تذکره المعاصرین حزین، صص 157-161 و 288-294؛ تاریخ ادبیات فارسی (اته) ، ص199؛ تذکره غنی، ص133؛ کلمات الشعراء، ص113؛ الذریعه، ج9، ص1171؛ ریحانه الادب، ج6، ص133؛ تذکره روز روشن، صص 804-806؛ تذکره شمع انجمن، ص715؛ تاریخ ادبیات در ایران، ج5، ص1367؛ صحف ابراهیم، صص 226 و 227.
- ↑ مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج4، ص248
منبع
برگفته از کتاب: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.