این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

شهید رضا ترنجی منفرد

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۱۲:۳۰ توسط Kh1.shabani (بحث | مشارکت‌ها) (اصلاح پانویس و منبع)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
شهید رضا ترنجی منفرد
Reza Toranji Monfared.jpg
زادهٔ۱۳۳۷
کاشان
درگذشت/شهادت۱۳۶۳/۱۲/۲۶
جزیره مجنون_عملیات بدر
مدفندارالسلام کاشان
محل تحصیلحوزه علمیه حجتیه قم
والدین
  • امراالله (پدر)

شهید رضا ترنجی منفرد شانزدهم شهریور ۱۳۳۷، در شهرستان کاشان چشم به جهان گشود. پدرش امرالله، کارگر کارخانه ریسندگی و بافندگی بود و مادرش صدیقه نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند. سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی پرداخت. روحانی (سطح مقدمات) بود. سال ۱۳۶۳ ازدواج کرد. از سوی مرکز اعزام روحانی در جبهه حضور یافت. بیست و ششم اسفند ۱۳۶۳، با سمت مبلغ در جزیره مجنون عراق به شهادت رسید. پیکر او مدت ها در منطقه بر جا ماند و چهاردهم اردیبهشت ۱۳۸۰، پس از تفحص در گلزار شهدای دارالسلام زادگاهش به خاک سپرده شد. برادرانش حسین و مهدی نیز شهید شده اند.[۱]

زندگی نامه

عشق و علاقه اش به قرآن و معارف الهی او را به حوزه علميه قم کشاند تا در محضر استادان حوزه، ریزه خوار علوم اهل بیت (ع) باشد. شور و شوق عجیبی در کسب علم در خود احساس می کرد.

سال ۶۰ درد جانسوز شهادت برادرش «جواد»، دلش را سخت آزرد و هنوز دو سال بیشتر نگذشته بود که شهادت برادر دیگرش «مهدی» او را به سختی متأثر ساخت. اما او اسوه صبر و مقاومت بود و خانواده داغ دیده را دلداری می داد.

توفيقی یافت تا به زیارت بیت الله و مضجع نبوی برود و شاید در آنجا نجواها کرد تا عاشقی را به اتمام برساند. حضور در دوازده عملیات دفاع مقدس، چهار بار اعزام از طریق لشکر مقدس امام حسین (ع) و مجاهدت های فراوان او را پله پله تا ملاقات خدا پیش برد تا سرانجام در تاریخ ۶۳/۱۲/۲۶ در منطقه بدر در انفجار خودرو مجروح شد؛ اما از آن پس کسی نشانی از او ندید تا سالیان سال در خرداد سال ۸۰ تابوتی سبکبار به نام حاج رضا ترنجی بر روی دستان با کرامت و لرزان مردم کاشان تشییع شد.[۲]


پانویس

  1. واحد تحقیقات امام زاده شاه جمال با همكاری سازمان بنیاد شهید و امور ایثارگران، فرهنگ اعلام شهدای روحانی ، ص، 209
  2. کنگره شهدای طلبه و روحانی استان اصفهان، شاهدان روحانی ،ص301

منابع