سید طه بهشتی

آقا سيّد طه بهشتى فرزند سیّد محمّد باقر در چهارم صفر 1322 قمرى در اصفهان ديده به جهان گشود. وى شاعرى اديب و واعظى فاضل بود.

زندگی نامه

با توجه به علاقه اى كه به تبليغ داشت، از همان دوران تحصيل به بيان احكام و وعظ و ذكـر مصـائب ائمـه اطهار عليهم السلام پرداخت.

او محقّقى كوشا و باهمّت بود. در سال ۱۳۶۸ قمرى در اثر سكته ى نـاقص در منـزل بسـترى بـود؛ همراه به عبـادت و مطالعـه و تـأليف كتـب خويش اهتمام داشت.

وى در ۱۷ رمضان المبارك ۱۴۰۳ هجرى قمرى پس از ساليانى رنج بيمارى بـه ديار باقى شتافت و در مقبره سادات بهشتى در تخت فولاد مدفون گرديد.

از جمله اشعار او، كه در پايان كتاب تحفة الاحباب نقل كرده است:

غدیریه

بــاد بهــارى گرفــت پــرده ز روى چمــن		گشــت جــوان دوســتان بــاز جهــان كهــن
كــرد بــه بســتان بهــار پيــرهن ســبز را		قبــاىِ زردِ خــزان ربــودش اكنــون ز تــن
***
مــژده كــه اكنــون رســيد عيــد ســعيد غــدير		مســت ســرور آمــده جماعــت مــرد و زن
به زيب و زيـور شـدند ملايـك و حوريـان		به وجد و عيش و سرور نگر حسين و حسن
***
طبــع روانــم كنــون داده خــداى جهــان		گشته مثَـل شـعر مـن بـه محفـل و انجمـن
گفت «بهشـتى» چنـين مـدح امام مبین		تا كه كنـد يـاريش خسـروِ شـيرين سـخن

غفلت نامه

ســال تــو گرديــد هشــتاد و گرانجــانى هنــوز		طــى شــده طومــار عمــر و فكــر ســامانى هنــوز
شد سفيد اين موى بر عـارض، تـو تـا كـى غـافلى		قاصــد مــرگ اســت و تــو دنبــال شــيطانى هنــوز

اشعار زير بر سنگ نوشته مزارش چنين است:

بهشتى مرغ روحش بال بگشاد		از اين خاكى قفس گرديـد آزاد
حسينى بود در سر تا سر عمـر		نشد ذكر حسينش يك دم از ياد
نكـو نـام شـريفش بـود طــه		كه با طه به جنّت همنشـين بـاد
به تاريخ وفاتش طبـع نحـوى		رقم زد: «عترت طه زو شـاد‌»

آثار

تأليفات متعدّدى از او به يادگـار مانـده است كه از آثار او مـى تـوان بـه كتابهـاى :

• تحفةالاحباب در شرح حال جمعـى از مشاهير خـاندان بهشتى
• نـورالايمان در شرح خطبه رمضان
• هدايةالصـالحين
• ديوان اشعار او كـه بـه چـاپ نرسـيده است

اشاره نمود.

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص۱۲۸