این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید بهاءالدین رضوی خوانساری»
(ایجاد کلی) |
|||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
<blockquote>سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد: | |||
سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد: | «در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».<ref>مهدوى، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲ ،ص۶۶۲.</ref></blockquote><blockquote>از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.<ref>بخشى، يوسف، تذكره شعراى خوانسار، ص۴۲</ref> | ||
«در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».<ref>مهدوى، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲ ،ص۶۶۲.</ref> | |||
از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.<ref>بخشى، يوسف، تذكره شعراى خوانسار، ص۴۲</ref> | |||
وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط | وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط | ||
داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در [http://تکیه%20سادات%20رضوی تكيـه ى سادات رضوى] جنب [http://تکیه%20کلباسی تکیه کلباسی] در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. | داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در [http://تکیه%20سادات%20رضوی تكيـه ى سادات رضوى] جنب [http://تکیه%20کلباسی تکیه کلباسی] در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. | ||
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد: ««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است» | مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد: ««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است» | ||
بيشتر اشعار او رباعى است. | بيشتر اشعار او رباعى است. </blockquote>از اشعار اوست:{{شعر}} | ||
از اشعار اوست:{{شعر}} | |||
{{ب|آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد|دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد}} | {{ب|آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد|دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد}} | ||
{{ب|اين باده چه باده است يـاران كـه از او|اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد<ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص۱۵۱</ref>}} | {{ب|اين باده چه باده است يـاران كـه از او|اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد<ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص۱۵۱</ref>}} | ||
نسخهٔ ۱۵ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۱۳
جهدى سيد بهاءالدين رضوى خوانسارى فرزند سيد محمد رضوى خوانسارى فاضـل و اديب و شاعر متخلّص به جهدى در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود.
زندگی نامه
سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد: «در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».[۱]
از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.[۲]
وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در تكيـه ى سادات رضوى جنب تکیه کلباسی در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد: ««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»
بيشتر اشعار او رباعى است.
از اشعار اوست:
| آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد | دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد | |
| اين باده چه باده است يـاران كـه از او | اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد[۳] |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۹۰. ص ۱۹۳،۱۹۴