سید ضیاءالدین علامه

سیّد ضیاءالدّین علّامه فرزند سیّد حسن فانی یزدی، عالم فاضل خطیب ادیب و محدّث خبیر، از علمای معاصر اصفهان.

زندگینامه

در سال 1292ش در اصفهان متولّد شده و پس از تحصیلات جدید در مدارس آموزش و پرورش، در حوزه علمیه اصفهان به تحصیل مشغول شد. و از دروس شیخ محمود مفید، حاج میرزا رضا کلباسی و دیگران بهره گرفت و به تبلیغ و وعظ و ارشاد مشغول شد.

او عالمی غیور و شجاع بود و در اعتراض به مفاسدی که رژیم پهلوی به آن دامن می زد به سخنرانی پرداخته و تحت تعقیب مأموران رژیم قرار گرفت و به عتبات عالیات رفت و به مدت 10 سال از درس خارج آیات عظام سیّد ابوالقاسم خویی، سیّد محمود شاهرودی، سیّد عبدالهادی شیرازی و سیّد محسن حکیم بهره مند شد. مدّتی هم ملازم کتابشناس و رجالی کم نظیر آقابزرگ طهرانی بود و از خرمن معلومات او در رجال و کتابشناسی خوشه ها چید.

چندی بعد او به اصفهان بازگشته و از محضر فقیه جامع میر سیّد علی بهبهانی کسب فیض نمود.

او در اصفهان از فعالان انجمن تبلیغات دینی و انجمن دین و دانش بود و به مبارزه با تبلیغات مسیحیان و بهاییان می پرداخت. از اقدامات او انتشار هفته نامه «ندای دین» است که با مقالاتی از نهضت ملّی شدن نفت و مبارزات فداییان اسلام حمایت کرده است.

سیّد ضیاءالدّین علّامه دانشمندی پرکار و سخت کوش و خبره و صاحب نظر در علوم رجال، درایه، حدیث و تفسیر بود.

آثار

کتب زیر از تألیفات اوست:

1. تصحیح و تحقیق «مجمع الرّجال» قهپایی، مطبوع در 7 جلد؛

2. تصحیح و تحقیق «وافی» فیض کاشانی، مطبوع در 16 جلد؛

3. «ضیاء الدّرایه»؛

4. «ضیاء القاری» در تجوید؛

5. «تفسیر ضیاء» در تفسیر جزء سی ام قرآن مجید؛

6. «در کجای قرآن نوشته شده»، درباره خمس؛

7. «ضیاء الإیمان»؛

8. «زندگانی حضرت اباعبداللّه الحسین علیه السلام »

وفات

او سرانجام در 14 شوال 1419ق (مطابق 11 بهمن 1377ش) وفات یافته و در بقعه علّامه مجلسی (جنب مسجد جامع اصفهان) مدفون شد.

منبع

برگرفته از: اعلام اصفهان، سيد مصلح الدين مهدوي، سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، چاپ اول، 1386.