این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «شهید حسین احمدی»
جز |
Sab00riyan (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ى' به 'ی') |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
==خاطراتی از شهید== | ==خاطراتی از شهید== | ||
وقتی ديدم پسرم در حال نماز شب است خوشحال شدم». اين سخن پدری است كه به معنويت فرزندش می بالد. در نامه هايی هم كه می نوشت نكات اخلاقی از جمله صبر و مقاومت را توصيه می كرد كه نشان از صبغه معنوی او بود. | |||
يك [[طلبه]] | يك [[طلبه]] پاكستانی هم درس او می گويد: با توسل به مزار اين شهيد والامقام حاجت خود را گرفته است و راستی كه: «در سينه های مردم عاشق مزار ماست». همواره دوست داشت ناشناس باقی بماند و حتی مشخصات كامل خود را برای اعزام به جبهه نمی داد تا بتواند ثوابی از شهدای مفقودالاثر را داشته باشد. | ||
اين روح اخلاص و معنويت، گام | اين روح اخلاص و معنويت، گام های او را به شهادت نزديك می كرد تا سرانجام در جزيره مجنون شربت شهادت نوشيد.<ref>[[کتاب شاهدان روحانی]] ،ص۴۷۵</ref> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۱۱ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۱:۵۷
| شهید حسین احمدی | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۱۳۴۵ تهران |
| درگذشت/شهادت | ۱۳۶۳/۱۲/۱۴ جزیره مجنون-عملیات بدر |
| مدفن | گلزار شهدای خوانسار |
| محل تحصیل | مدرسه علمیه حضرت ولی عصر(عج) مدرسه علمیه ابن الرضا خوانسار |
| والدین |
|
شهید حسین احمدی بیست و چهارم اردیبهشت ۱۳۴۵، در شهرستان تهران چشم به جهان گشود. پدرش نظرعلی، در کمیته امداد کار می کرد و مادرش فاطمه نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند.سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی تا سطح مقدمات پرداخت. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. چهاردهم اسفند ۱۳۶۳، در دزفول بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در گلستان شهدای شهرستان خوانسار واقع است.[۱]
خاطراتی از شهید
وقتی ديدم پسرم در حال نماز شب است خوشحال شدم». اين سخن پدری است كه به معنويت فرزندش می بالد. در نامه هايی هم كه می نوشت نكات اخلاقی از جمله صبر و مقاومت را توصيه می كرد كه نشان از صبغه معنوی او بود.
يك طلبه پاكستانی هم درس او می گويد: با توسل به مزار اين شهيد والامقام حاجت خود را گرفته است و راستی كه: «در سينه های مردم عاشق مزار ماست». همواره دوست داشت ناشناس باقی بماند و حتی مشخصات كامل خود را برای اعزام به جبهه نمی داد تا بتواند ثوابی از شهدای مفقودالاثر را داشته باشد.
اين روح اخلاص و معنويت، گام های او را به شهادت نزديك می كرد تا سرانجام در جزيره مجنون شربت شهادت نوشيد.[۲]
منابع
- ↑ کتاب فرهنگ اعلام شهدای روحانی،ص۹۵
- ↑ کتاب شاهدان روحانی ،ص۴۷۵