این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدرفیع طباطبایی نائینی»
Kh1.najafi (بحث | مشارکتها) (ایجاد صفحه محمد رفیع نائینی طباطبایی) |
Kh1.najafi (بحث | مشارکتها) (ویرایش لینک ها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''ميرزا محمدرفيع طباطبايى نائينى''' فرزند سيد حيدر بن زين الـدين متـوفى 1082 هجرى قمرى مشهور به | '''ميرزا محمدرفيع طباطبايى نائينى''' فرزند سيد حيدر بن زين الـدين متـوفى 1082 هجرى قمرى مشهور به «'''ميرزا رفيعا'''»، نسبش از جانب پدر به امام حسن (عليه السلام) و از طرف مادر به امام حسين (عليه السلام) مى رسد. <ref> رفيعى مهرآبادى، آتشكده اردستان، ج2 ،صص278 و 279).</ref>. | ||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
نسب ميـرزا ابوالحسـن جلـوه از ميرزا رفيعا ازحكماى بزرگ دوره ى قاجار نسبش به اين فيلسوف بزرگ مى رسد. فلاسفه و علماى بزرگ عصر صفوى است. اساتيد وى را بزرگى همچون علامه شيخ | نسب ميـرزا ابوالحسـن جلـوه از ميرزا رفيعا ازحكماى بزرگ دوره ى قاجار نسبش به اين فيلسوف بزرگ مى رسد. فلاسفه و علماى بزرگ عصر صفوى است. اساتيد وى را بزرگى همچون علامه [[شيخ بهايى]]، ميرفندرسكى و ملّا عبداللّه شوشترى و ميرداماد نقل كرده اند و بزرگانى چـون علامه مجلسى، شيخ حرّ عاملى و سيد نعمت اللّه جزايرى از محضر او بهره جسته اند. چنانكه [[علامه محمد تقی مجلسى|علامه مجلسى]] در آثار خود از وى با احترام ياد مـى كنـد وى را بـا عنـوان «سيّدالحكماء و المتألهين» مى ستايد. | ||
وى در فقه، فلسفه، تفسير و حديث استاد مسلّم بود. از جمله آثارش مى توان به شجره الهيه در اصول عقايد مذهبى به فارسى، شـرح اصول كافى، شرح صحيفه ى سجاديه، رساله ى تشكى و شرح اشـارات ابـوعلى سـينا ياد كرد. وى در شعر نيز استادى ماهر بوده است. | وى در فقه، فلسفه، تفسير و حديث استاد مسلّم بود. از جمله آثارش مى توان به شجره الهيه در اصول عقايد مذهبى به فارسى، شـرح اصول كافى، شرح صحيفه ى سجاديه، رساله ى تشكى و شرح اشـارات ابـوعلى سـينا ياد كرد. وى در شعر نيز استادى ماهر بوده است. | ||
صاحب روضات الجنات <ref>روضات الجنات، ج5 ،صص540 و 541.</ref>. راجع به او مى نويسـد<span> </span>: «آن جنـاب از اسـاتيد علامـه مجلسى است و در سال 1080 يا 1082 در سن هشتاد و پـنج سـالگى در اصـفهان وفات يافته و در مزار تخت فولاد دفن شده و شاه سليمان صـفوى قبـه اى عـالى بـر مزارش بنا كرده است. در تذكره ى نصرآبادى آمده است: رفيعا از ولايت نائين و از اولياء بالا و پـايين است. هرگز شاهبازى مثل او در هواى تجريد بال پرواز نگشوده و هيچگاه سـياحى همچو او بيابـان تفريـد و ارشـاد را نپيمـوده ،لطيفـه هـاى شـورانگيزش نمكـين و گفتگوهاى شيرينش دلنشين، طبعش از لطف خالى نيست. اين شعرها از اوست: | صاحب روضات الجنات <ref>روضات الجنات، ج5 ،صص540 و 541.</ref>. راجع به او مى نويسـد<span> </span>: «آن جنـاب از اسـاتيد علامـه مجلسى است و در سال 1080 يا 1082 در سن هشتاد و پـنج سـالگى در اصـفهان وفات يافته و در مزار [[تخت فولاد]] دفن شده و شاه سليمان صـفوى قبـه اى عـالى بـر مزارش بنا كرده است. در تذكره ى نصرآبادى آمده است: رفيعا از ولايت نائين و از اولياء بالا و پـايين است. هرگز شاهبازى مثل او در هواى تجريد بال پرواز نگشوده و هيچگاه سـياحى همچو او بيابـان تفريـد و ارشـاد را نپيمـوده ،لطيفـه هـاى شـورانگيزش نمكـين و گفتگوهاى شيرينش دلنشين، طبعش از لطف خالى نيست. اين شعرها از اوست: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
در ادامه ى ابيات ذكـر شـده توسـط نصـرآبادى يـك ربـاعى ديگـر در مـذمت ريشداران نقل شده است كه سيد عبدالحجـة بلاغـى در تـاريخ نـايين انتسـاب آن رباعى را به رفيعا اشتباه مى داند و به استناد به كتاب رياض العارفين آن را متعلّق بـه رفيقاى يزدى مى داند كه به دليل مشابهت رفيعا و رفيقا اشتباه شده اسـت . وى حتّـى بيت اول را شايسته ى رفيعا نمى داند. هـدايت نيـز در گلـزار جاويـدان راجـع بـه او مىن ويسد: «رفيعا نائينى اهل ترك و تجريد بوده و طريـق ارشـاد پيمـوده چنـد بـه ايروان رفت و از آنجا روانه مشهد شد و پس از دو سال توقف بـه اصـفهان رفـت و معاصر محمدطاهر نصرآبادى است و در ادامه پنج بيت از اشعار او را نقل مى كند كـه فقط بيت زير در آثار قبل بدان اشاره نشده است: | در ادامه ى ابيات ذكـر شـده توسـط نصـرآبادى يـك ربـاعى ديگـر در مـذمت ريشداران نقل شده است كه سيد عبدالحجـة بلاغـى در تـاريخ نـايين انتسـاب آن رباعى را به رفيعا اشتباه مى داند و به استناد به كتاب رياض العارفين آن را متعلّق بـه رفيقاى يزدى مى داند كه به دليل مشابهت رفيعا و رفيقا اشتباه شده اسـت . وى حتّـى بيت اول را شايسته ى رفيعا نمى داند. | ||
هـدايت نيـز در گلـزار جاويـدان راجـع بـه او مىن ويسد: «رفيعا نائينى اهل ترك و تجريد بوده و طريـق ارشـاد پيمـوده چنـد بـه ايروان رفت و از آنجا روانه مشهد شد و پس از دو سال توقف بـه اصـفهان رفـت و معاصر محمدطاهر نصرآبادى است و در ادامه پنج بيت از اشعار او را نقل مى كند كـه فقط بيت زير در آثار قبل بدان اشاره نشده است: | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|خصم دائم در عذاب از ساده لوحى هاى ماست| انتقــام زشــت را آئينــه نيكــو مــى كشــد<ref>هدايت، محمود، گلزار جاويدان، ج1 ،ص557. </ref>}} | {{ب|خصم دائم در عذاب از ساده لوحى هاى ماست| انتقــام زشــت را آئينــه نيكــو مــى كشــد<ref>هدايت، محمود، گلزار جاويدان، ج1 ،ص557. </ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
بر سنگ مزار چنين نگاشته است: | بر سنگ مزار چنين نگاشته است: | ||
بتاريخ فوتش خردمنـد گفـت | {{شعر}} | ||
{{ب| بتاريخ فوتش خردمنـد گفـت| مقــام رفيــع مقــام رفيــع(1082)}}. | |||
{{پایان شعر}} | |||
مزار اين شاعر و عارف و فيلسوف نامى اكنون در محدوده ى نيروى هوايى سـپاه قرار گرفته است. ميرزا رفيعا چندين پسر داشت كه يكى از آنها ابوالحسن بهاءالدين محمد اسـت و سيد حسين مجمر اصفهانى(متوفى بسال 1225)شاعر معروف عهد قاجاريه نـواده ى اوست. <ref> آتشكده اردستان، ج1 ،ص187.</ref>.<ref> تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان صص280-282.</ref> | مزار اين شاعر و عارف و فيلسوف نامى اكنون در محدوده ى نيروى هوايى سـپاه قرار گرفته است. ميرزا رفيعا چندين پسر داشت كه يكى از آنها ابوالحسن بهاءالدين محمد اسـت و سيد حسين مجمر اصفهانى(متوفى بسال 1225)شاعر معروف عهد قاجاريه نـواده ى اوست. <ref> آتشكده اردستان، ج1 ،ص187.</ref>.<ref> تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان صص280-282.</ref> | ||
نسخهٔ ۳ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۲۹
ميرزا محمدرفيع طباطبايى نائينى فرزند سيد حيدر بن زين الـدين متـوفى 1082 هجرى قمرى مشهور به «ميرزا رفيعا»، نسبش از جانب پدر به امام حسن (عليه السلام) و از طرف مادر به امام حسين (عليه السلام) مى رسد. [۱].
زندگی نامه
نسب ميـرزا ابوالحسـن جلـوه از ميرزا رفيعا ازحكماى بزرگ دوره ى قاجار نسبش به اين فيلسوف بزرگ مى رسد. فلاسفه و علماى بزرگ عصر صفوى است. اساتيد وى را بزرگى همچون علامه شيخ بهايى، ميرفندرسكى و ملّا عبداللّه شوشترى و ميرداماد نقل كرده اند و بزرگانى چـون علامه مجلسى، شيخ حرّ عاملى و سيد نعمت اللّه جزايرى از محضر او بهره جسته اند. چنانكه علامه مجلسى در آثار خود از وى با احترام ياد مـى كنـد وى را بـا عنـوان «سيّدالحكماء و المتألهين» مى ستايد.
وى در فقه، فلسفه، تفسير و حديث استاد مسلّم بود. از جمله آثارش مى توان به شجره الهيه در اصول عقايد مذهبى به فارسى، شـرح اصول كافى، شرح صحيفه ى سجاديه، رساله ى تشكى و شرح اشـارات ابـوعلى سـينا ياد كرد. وى در شعر نيز استادى ماهر بوده است.
صاحب روضات الجنات [۲]. راجع به او مى نويسـد : «آن جنـاب از اسـاتيد علامـه مجلسى است و در سال 1080 يا 1082 در سن هشتاد و پـنج سـالگى در اصـفهان وفات يافته و در مزار تخت فولاد دفن شده و شاه سليمان صـفوى قبـه اى عـالى بـر مزارش بنا كرده است. در تذكره ى نصرآبادى آمده است: رفيعا از ولايت نائين و از اولياء بالا و پـايين است. هرگز شاهبازى مثل او در هواى تجريد بال پرواز نگشوده و هيچگاه سـياحى همچو او بيابـان تفريـد و ارشـاد را نپيمـوده ،لطيفـه هـاى شـورانگيزش نمكـين و گفتگوهاى شيرينش دلنشين، طبعش از لطف خالى نيست. اين شعرها از اوست:
| در كعبـه اگـر بـاده خـورى جـرم نـدارد | انديشه مكن صاحب اين خانه بزرگ است | |
| قضا از بس پريشان كرده هرجا روزى ما را | به هر در از خجالت ريختم سامان دريـا را [۳] |
در ادامه ى ابيات ذكـر شـده توسـط نصـرآبادى يـك ربـاعى ديگـر در مـذمت ريشداران نقل شده است كه سيد عبدالحجـة بلاغـى در تـاريخ نـايين انتسـاب آن رباعى را به رفيعا اشتباه مى داند و به استناد به كتاب رياض العارفين آن را متعلّق بـه رفيقاى يزدى مى داند كه به دليل مشابهت رفيعا و رفيقا اشتباه شده اسـت . وى حتّـى بيت اول را شايسته ى رفيعا نمى داند.
هـدايت نيـز در گلـزار جاويـدان راجـع بـه او مىن ويسد: «رفيعا نائينى اهل ترك و تجريد بوده و طريـق ارشـاد پيمـوده چنـد بـه ايروان رفت و از آنجا روانه مشهد شد و پس از دو سال توقف بـه اصـفهان رفـت و معاصر محمدطاهر نصرآبادى است و در ادامه پنج بيت از اشعار او را نقل مى كند كـه فقط بيت زير در آثار قبل بدان اشاره نشده است:
| خصم دائم در عذاب از ساده لوحى هاى ماست | انتقــام زشــت را آئينــه نيكــو مــى كشــد[۴] |
بر سنگ مزار چنين نگاشته است:
| بتاريخ فوتش خردمنـد گفـت | مقــام رفيــع مقــام رفيــع(1082) |
مزار اين شاعر و عارف و فيلسوف نامى اكنون در محدوده ى نيروى هوايى سـپاه قرار گرفته است. ميرزا رفيعا چندين پسر داشت كه يكى از آنها ابوالحسن بهاءالدين محمد اسـت و سيد حسين مجمر اصفهانى(متوفى بسال 1225)شاعر معروف عهد قاجاريه نـواده ى اوست. [۵].[۶]
پانویس
- ↑ رفيعى مهرآبادى، آتشكده اردستان، ج2 ،صص278 و 279).
- ↑ روضات الجنات، ج5 ،صص540 و 541.
- ↑ تذكره نصرآبادى، ج1 ،صفحات 128 و 129)مرحوم همايى مطالب تذكره نصرآبادى را عيناً در كتـاب خود آورده است(.
- ↑ هدايت، محمود، گلزار جاويدان، ج1 ،ص557.
- ↑ آتشكده اردستان، ج1 ،ص187.
- ↑ تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان صص280-282.
منابع
برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان : معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390، صص280-282.