این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «ابوالمظفر محمد بن ثابت خجندی»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Sab00riyan (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان' به 'مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان') |
Sab00riyan (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '، اعلام اصفهان،' به '، اعلام اصفهان،') |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
عاقبت از اصفهان به ری رفت، در هنگام وعظ در آن جا به دست ابوالفتح سنجری که از علویان ری بود در سال 496ق کشته شد، و در مسجد جامع ری مدفون گردید.<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص63؛ لباب الالباب، ص614 (تعلیقات)؛ زبده التّواریخ، ص170؛ دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج1، ص694؛ دانشنامه ادب فارسی در آسیای مرکزی، ص17؛ مجلّه یادگار، سال سوم، شماره اوّل، شهریور 1325، ص16.</ref> <ref>مصلح الدین مهدوی، اعلام | عاقبت از اصفهان به ری رفت، در هنگام وعظ در آن جا به دست ابوالفتح سنجری که از علویان ری بود در سال 496ق کشته شد، و در مسجد جامع ری مدفون گردید.<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص63؛ لباب الالباب، ص614 (تعلیقات)؛ زبده التّواریخ، ص170؛ دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج1، ص694؛ دانشنامه ادب فارسی در آسیای مرکزی، ص17؛ مجلّه یادگار، سال سوم، شماره اوّل، شهریور 1325، ص16.</ref> <ref>مصلح الدین مهدوی، [[اعلام اصفهان]]، ج 1 ، ص 68.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۰۹:۴۹
ابوالمظفّر محمّد بن ثابت بن حسین بن علی خجندی، از فقهای شافعی اصفهان در قرن پنجم هجری است. ریاست شافعیان اصفهان به عهده او بود، و علاوه بر آن به تدریس و وعظ و صدور فتوا مشغول بود.
وفات
عاقبت از اصفهان به ری رفت، در هنگام وعظ در آن جا به دست ابوالفتح سنجری که از علویان ری بود در سال 496ق کشته شد، و در مسجد جامع ری مدفون گردید.[۱] [۲]
پانویس
- ↑ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص63؛ لباب الالباب، ص614 (تعلیقات)؛ زبده التّواریخ، ص170؛ دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج1، ص694؛ دانشنامه ادب فارسی در آسیای مرکزی، ص17؛ مجلّه یادگار، سال سوم، شماره اوّل، شهریور 1325، ص16.
- ↑ مصلح الدین مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 68.
منبع
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶ .