سید محمدتقی موسوی احمدآبادی

تصویری از آقا سـيد محمـدتقى موسـوى احمـدآبادى

عالم فاضل محقق آقا سـيد محمـدتقى موسـوى احمـدآبادى مشـهور بـه فقيـه احمدآبادى فرزند سيد عبدالرزاق فقيد و محدث و اديب شـاعر از علمـا و فـانى در ولاء خاندان رسول(ص) و مخلص پناهنده به آستان ولـى عصـر امـام زمـان (عـج ) شعراى مدفون در تخت فولاد است.

زندگی نامه

آقا سـيد محمـدتقى موسـوى احمـدآبادى نزد اساتيد بزرگى چـون آقـا سـيد ابوالقاسـم دهكردى، آخوند ملا محمد كاشى و ديگر بزرگان كسب علم نمود. مرحـوم مهـدوى شـرح حـال او را بـا عنوان محمـد نوشـته اسـت در حـالى كـه مبناى عناوين تذكره ى او بيشتر بر اسـاس تخلّص و گاه نام خانوادگى آنان بوده است، در تذكره ى شعراى معاصر اصفهان مرحـوم مهــدوى از ســويى او را شــاعر و عــالمى معرفى مى كند كه ديـوان شـعرى دارد و در سطر بعد مى گويد خيلى كم شعر مى گويد و اين دو بيت را از او نقل مى كند:

عمر بگذشت و هنوز از پى جاه و هوسيم		ترسم آخر به مراد دل خـود مـى نرسـيم
دل خــود را بنمــوديم بــه دنيــا پيونــد		دور شيرينى دنيا همه همچـون مگسـيم

وى مؤلّف بيش از بيسـت جلـد كتـاب اسـت كـه اغلـب دربـاره ى امـام زمـان عليه السلام نگاشته شده و بيانگر عشق و ارادت او بـه سـاحت مقـدس آن حضـرت است. از مجموعه آثارش كتاب «مكيال المكارم» در دو جلد به چاپ رسيده اسـت و حكايتى قابل تأمل دارد. انگيزش نگارش اين كتاب را چنين نقل كرده اند كه :

وى در عالم رويا بـه محضـر آن حضرت شرفياب مى شود و دستور نگارش اين كتاب را از آن حضرت مى شنود كه مـى فرماينـد : «ايـن كتـاب را بنـويس و عربـى هـم بنـويس و نـام آن را بگـذار مكيال المكارم لفوائد الدعاء للقائم»

آيةاللّه حاج شيخ لطف اللّه صافى گلپايگانى در خصوص اين كتـاب مـى نويسـد» : اين كتاب گوياى حوصله ى فراوان مؤلـف و گسـتردگى تحقيـق و تفكّـر و تـلاش اوست در موضوع خود بى نظير است و جز اين كتاب كه در موضوع مهدويت و آداب 1 دعاى بر حضرت مهدى عليه السلام و فوايد آن باشد سراغ ندارم«.

گاه بر سر ذوق اشعارى مىسروده كـه اغلـب در غـم فـراق و شـوق ديـدار آن حضرت است. مرحوم مهـدو ى مـى نويسـد وى در شـعر از تخلّـص «تقـى » و گـاه «شرعى» استفاده مى كرده است.

سرانجام اين عالم بزرگوار در ماه مبارك رمضان 1348 قمرى در پى بيمارى فتق در بيمارستان انگليسها(عيسى بن مـريم فعلـى ) بسـترى گرديـد و در پـى ملاقـات بسيارى از علما از ايشان يكى از متصديان امور بيمارستان به نام «سراللّه خـان » از فرقه ى ضاله ى بهائيت در شب 25 ماه رمضان با خورانيـدن زهـر او را بـه شـهادت مى رساند.

مزار وى در تكيه ى سادات احمدآبادى در جوار تكيه ى لسان الارض است. اشعار وى در زمينه توحيد و توجه به خدا و ارزش دل و عبرت آمـوزى از گـذر عمر و نيز درباره ائمه معصومين عليهم السلام مى باشد.

از اشعار اوست:

ز دورى رخت اى پادشاه حسن و جمال

رسيده جان به لب عاشـقان تعـال تعـال

* * *

يارب فرجى كه ما اسيريم		يارب كرمى كه مـا فقيـريم
مـائيم لئـيم و تـو كريمـى		ما غرق گناه و تو رحيمـى

منبع

کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان : معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص 162