این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «علی محمد سهائی قائنی»
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به ' اعلام اصفهان') |
(اضافه کردن اطلاعات و ایجاد رده و منبع و لینک) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''میرزا علی محمّد شریف''' قائنی متخلّص به '''«سُهائی»''' فرزند حاج محمّدحسن، شاعر و ادیب فاضل، | '''میرزا علی محمّد شریف''' قائنی متخلّص به '''«سُهائی»''' فرزند حاج محمّدحسن، شاعر و ادیب فاضل، در نیمه دوم قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری و اواخر دوره قاجاریه است. | ||
== | ==زندگی نامه== | ||
علی محمد سها فرزند حاج محمد حسن شریف قائنی، است. مادرش، یگانه دختر [[اسماعیل قائنی|میرزا اسماعیل قائنی]] بود. میرزا اسماعیل از فضلای سادات محترم اصفهان بود که به نجابت و اصالت نسب سیادت معروف بوده است. وی همچنین برخوردار از مسلک عرفان و مشرب طریقت ارباب سیر و سلوک بوده و از طبقه عرفای ممتاز عهد خود به شمار می رفته است. در جوانی به قصد تحصیل از خراسان به اصفهان آمده بوده و مقیم گشته و تأهل گزیده است. همه فرزندانش در اصفهان متولد شده و در این شهر نشو و نما یافته اند.<ref>بشارت، كارنامه خاندان قائنی، ص28.</ref> | |||
علی محمد شریف با اشرف خانم؛ نوه آقا نجف، نقاش مشهور؛ ازدواج نمود و در اداره تلگراف اصفهان، زمان فخرالدوله بزرگ، به درجه سرهنگی رسید و صاحب حمایل شد. | |||
در | سها همچنین با هنر عکاسی نیز آشنایی کامل داشته و با توجه به عکسهایش میتوان او را از جمله پیش کسوتان فن عکاسی در ایران دانست. در باب وی همچنین نقل شده است که:<blockquote>« میرزا محمدعلی خان اجدادشان از قاین و سیستان آمده و متوطن اصفهان شده و در محله یزدآباد نشسته اند. خانه خوبی از خود دارند. سه دستگاه است. یک دست آن مخروبه و آب جاری از وسط خانه گذرد. سال عمرشان از پنجاه گذشته و بسیار فربه و بشاش باشند. سیاحت هندوستان و بنادر نمودهاند. سابقاً مشغول عکاسی بوده و مدتها در بندرعباس التزام خدمت پدر نگارنده را داشته، حال در خدمت تلگرافخانه و سالیانه یکصد و پنجاه تومان مواجب دارند. داماد مرحوم سلطان تکش میرزا است».<ref>سديد السلطنه، سفرنامه سديدالسلطنه، ص72.</ref></blockquote>او شاعری قابل و ادیبی ماهر بوده و دیوان اشعارش نزد خانواده او موجود است.<ref>بشارت، کارنامه خاندان قائنی ، ص171.</ref> | ||
او | == آثار == | ||
شریف دارای طبع شعر بود و « سها» تخلص می نمود. از نوآوریهای او در شعر و ادبیات این است که غزلیاتش از یک حرف الفبا شروع و به همان حرف در آخر بیت ختم می شود. و بر این اساس به تعداد حروف الفبای عربی، 28 غزل سروده است. | |||
وی همچنین با هنر نقاشی نیز آشنایی کامل داشت و از آثار باقی مانده او قلمدان بزرگی است که جنگ هرات را ترسیم و مجسم نموده و به حسام السلطنه، فاتح جنگ هرات، تقدیم داشته است و امروز جزو مجموعه آثار مهندس محسن فروغی می باشد.<ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد ، ج۲، صص497-498.</ref> | |||
=== شعر === | |||
از اوست: | از اوست: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
| سطر ۱۷: | سطر ۲۱: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
== وفات == | |||
==وفات== | این مرد ادیب و هنرمند در روز پنجشنبه 13 رمضان 1316ق فوت گشت و در [[تکیه بابا رکن الدین|تکیه بابا رکن الدّین]] واقع در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. <ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج 4 ، صص 682- 683.</ref>بر سنگ مزارش دو رباعی از وی نقر شده است.<br /> | ||
<br /> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۲۶: | سطر ۲۸: | ||
== | ==منابع== | ||
* مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، [[دانشنامه تخت فولاد اصفهان (کتاب)|دانشنامه تخت فولاد اصفهان]]، ج۲، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389. | |||
* مهدوی، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)| اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج 4]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج 4]] | ||
[[رده: شهریور ماه 1401]] | [[رده: شهریور ماه 1401]] | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | |||
[[رده:علمای قرن 13]] | |||
[[رده:علمای قرن 14]] | |||
[[رده:شعرا]] | |||
[[رده:هنرمندان]] | |||
نسخهٔ ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۰۵
میرزا علی محمّد شریف قائنی متخلّص به «سُهائی» فرزند حاج محمّدحسن، شاعر و ادیب فاضل، در نیمه دوم قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری و اواخر دوره قاجاریه است.
زندگی نامه
علی محمد سها فرزند حاج محمد حسن شریف قائنی، است. مادرش، یگانه دختر میرزا اسماعیل قائنی بود. میرزا اسماعیل از فضلای سادات محترم اصفهان بود که به نجابت و اصالت نسب سیادت معروف بوده است. وی همچنین برخوردار از مسلک عرفان و مشرب طریقت ارباب سیر و سلوک بوده و از طبقه عرفای ممتاز عهد خود به شمار می رفته است. در جوانی به قصد تحصیل از خراسان به اصفهان آمده بوده و مقیم گشته و تأهل گزیده است. همه فرزندانش در اصفهان متولد شده و در این شهر نشو و نما یافته اند.[۱]
علی محمد شریف با اشرف خانم؛ نوه آقا نجف، نقاش مشهور؛ ازدواج نمود و در اداره تلگراف اصفهان، زمان فخرالدوله بزرگ، به درجه سرهنگی رسید و صاحب حمایل شد.
سها همچنین با هنر عکاسی نیز آشنایی کامل داشته و با توجه به عکسهایش میتوان او را از جمله پیش کسوتان فن عکاسی در ایران دانست. در باب وی همچنین نقل شده است که:
« میرزا محمدعلی خان اجدادشان از قاین و سیستان آمده و متوطن اصفهان شده و در محله یزدآباد نشسته اند. خانه خوبی از خود دارند. سه دستگاه است. یک دست آن مخروبه و آب جاری از وسط خانه گذرد. سال عمرشان از پنجاه گذشته و بسیار فربه و بشاش باشند. سیاحت هندوستان و بنادر نمودهاند. سابقاً مشغول عکاسی بوده و مدتها در بندرعباس التزام خدمت پدر نگارنده را داشته، حال در خدمت تلگرافخانه و سالیانه یکصد و پنجاه تومان مواجب دارند. داماد مرحوم سلطان تکش میرزا است».[۲]
او شاعری قابل و ادیبی ماهر بوده و دیوان اشعارش نزد خانواده او موجود است.[۳]
آثار
شریف دارای طبع شعر بود و « سها» تخلص می نمود. از نوآوریهای او در شعر و ادبیات این است که غزلیاتش از یک حرف الفبا شروع و به همان حرف در آخر بیت ختم می شود. و بر این اساس به تعداد حروف الفبای عربی، 28 غزل سروده است.
وی همچنین با هنر نقاشی نیز آشنایی کامل داشت و از آثار باقی مانده او قلمدان بزرگی است که جنگ هرات را ترسیم و مجسم نموده و به حسام السلطنه، فاتح جنگ هرات، تقدیم داشته است و امروز جزو مجموعه آثار مهندس محسن فروغی می باشد.[۴]
شعر
از اوست:
| تا خم زلف دو تای تو شکن در شکن است | دل شوریده ما کلبه بیت الحزن است | |
| تار زلفت شکند رونق تاتار مگر | حلقه زلف بتان خطّه چین و شکن است |
وفات
این مرد ادیب و هنرمند در روز پنجشنبه 13 رمضان 1316ق فوت گشت و در تکیه بابا رکن الدّین واقع در تخت فولاد اصفهان مدفون شد. [۵]بر سنگ مزارش دو رباعی از وی نقر شده است.
پانویس
منابع
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۲، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.