سید حسین نجیبای استرآبادی

(سید حسین( حسن)) خالص استرآبادی، بعضا او را نجيبای استرآبادی ذکر کرده اند، از شعرای قرن یازده هجری، در زادگاهش تحصیل علوم کرد و سپس برای تکمیل آنها به اصفهان آمد.

معرفی

در زمان شاه سلیمان صفوی در کتابخانه سلطنتی به کار مشغول گردید. در 1119ق زنده بوده، مدتی هم به هند رفت. تخلص او خالص و نجیب بود.

ابیات زیر از اشعار اوست:

بار پیمانه به کف داشت به من همچین کرد		گفتمش کو مزه، از سیب ذقن همچین کرد
گفتم امشب به وصال تو رسم هیچ نگفت		سوی من دید و به یک چشم زدن همچین کرد
چون که دیدم هوس مسیر گلستان دارد		گفتم آئی به تماشای چمن همچین کرد
تا رسیدیم به گلزار به پای گل و سرو		خنده بر گل زد و بر سر وسمن همچین کرد

منبع

• بهشتی نژاد، محمد علی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان: پویان مهر، ۱۳۹۱ش.