این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «شهید حسین احمدی»
(شهید حسین احمدی) |
(ویرایش صفحه شهید) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|تاریخ درگذشت=۱۳۴۵|مکان درگذشت=جزیره مجنون-عملیات بدر|پدر=نظر علی|تاریخ تولد=۱۳۶۳/۱۲/۱۴|مکان تولد=تهران|از دانشگاه=مدرسه علمیه حضرت{{سخ}} ولی عصر(عج)وابن الرضا-خوانسار|مدفن=گلزار شهدای خوانسار}} | {{جعبه زندگینامه|تاریخ درگذشت=۱۳۴۵|مکان درگذشت=جزیره مجنون-عملیات بدر|پدر=نظر علی|تاریخ تولد=۱۳۶۳/۱۲/۱۴|مکان تولد=تهران|از دانشگاه=مدرسه علمیه حضرت{{سخ}} ولی عصر(عج)وابن الرضا-خوانسار|مدفن=گلزار شهدای خوانسار}} | ||
شهید حسین احمدی | |||
بیست و چهارم اردیبهشت ۱۳۴۵، در شهرستان تهران چشم به جهان گشود. پدرش نظرعلی، در کمیته امداد کار می کرد و مادرش فاطمه نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند.سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی تا سطح (مقدمات) پرداخت. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. چهاردهم اسفند 1363، در دزفول بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در گلستان شهدای شهرستان خوانسار واقع است.<ref>کتاب فرهنگ اعلام شهدای روحانی،ص۹۵</ref> | بیست و چهارم اردیبهشت ۱۳۴۵، در شهرستان تهران چشم به جهان گشود. پدرش نظرعلی، در کمیته امداد کار می کرد و مادرش فاطمه نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند.سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی تا سطح (مقدمات) پرداخت. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. چهاردهم اسفند 1363، در دزفول بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در گلستان شهدای شهرستان خوانسار واقع است.<ref>کتاب فرهنگ اعلام شهدای روحانی،ص۹۵</ref> | ||
== خاطره ایی از شهید == | ==خاطره ایی از شهید== | ||
وقتى ديدم پسرم در حال نماز شب است خوشحال شدم». اين سخن پدرى است كه به معنويت فرزندش مى بالد. در نامه هايى هم كه مى نوشت نكات اخلاقى از جمله صبر و مقاومت را توصيه مى كرد كه نشان از صبغه معنوى او بود. يك طلبه پاكستانى هم درس او مى گويد: با توسل به مزار اين شهيد والامقام حاجت خود را گرفته است و راستى كه: «در سينه هاى مردم عاشق مزار ماست». همواره دوست داشت ناشناس باقى بماند و حتى مشخصات كامل خود را براى اعزام به جبهه نمى داد تا بتواند ثوابى از شهداى مفقودالاثر را داشته باشد. اين روح اخلاص و معنويت، گام هاى او را به شهادت نزديك مى كرد تا سرانجام در جزيره مجنون شربت شهادت نوشيد.<ref>کتاب شاهدان روحانی ،ص۴۷۵</ref> | وقتى ديدم پسرم در حال نماز شب است خوشحال شدم». اين سخن پدرى است كه به معنويت فرزندش مى بالد. در نامه هايى هم كه مى نوشت نكات اخلاقى از جمله صبر و مقاومت را توصيه مى كرد كه نشان از صبغه معنوى او بود. يك طلبه پاكستانى هم درس او مى گويد: با توسل به مزار اين شهيد والامقام حاجت خود را گرفته است و راستى كه: «در سينه هاى مردم عاشق مزار ماست». همواره دوست داشت ناشناس باقى بماند و حتى مشخصات كامل خود را براى اعزام به جبهه نمى داد تا بتواند ثوابى از شهداى مفقودالاثر را داشته باشد. اين روح اخلاص و معنويت، گام هاى | ||
او را به شهادت نزديك مى كرد تا سرانجام در جزيره مجنون شربت شهادت نوشيد.<ref>کتاب شاهدان روحانی ،ص۴۷۵</ref> | |||
== منابع == | ==منابع== | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:شهدای حوزه علمیه اصفهان]] | [[رده:شهدای حوزه علمیه اصفهان]] | ||
[[رده:خوانسار]] | [[رده:خوانسار]] | ||
[[رده:شهدای طلبه و روحانی]] | |||
[[رده:شهرستان خوانسار]] | |||
نسخهٔ ۸ تیر ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۳۹
| شهید حسین احمدی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۳۶۳/۱۲/۱۴ تهران |
| درگذشت/شهادت | ۱۳۴۵ جزیره مجنون-عملیات بدر |
| مدفن | گلزار شهدای خوانسار |
| محل تحصیل | مدرسه علمیه حضرت ولی عصر(عج)وابن الرضا-خوانسار |
| والدین |
|
شهید حسین احمدی
بیست و چهارم اردیبهشت ۱۳۴۵، در شهرستان تهران چشم به جهان گشود. پدرش نظرعلی، در کمیته امداد کار می کرد و مادرش فاطمه نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند.سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی تا سطح (مقدمات) پرداخت. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. چهاردهم اسفند 1363، در دزفول بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در گلستان شهدای شهرستان خوانسار واقع است.[۱]
خاطره ایی از شهید
وقتى ديدم پسرم در حال نماز شب است خوشحال شدم». اين سخن پدرى است كه به معنويت فرزندش مى بالد. در نامه هايى هم كه مى نوشت نكات اخلاقى از جمله صبر و مقاومت را توصيه مى كرد كه نشان از صبغه معنوى او بود. يك طلبه پاكستانى هم درس او مى گويد: با توسل به مزار اين شهيد والامقام حاجت خود را گرفته است و راستى كه: «در سينه هاى مردم عاشق مزار ماست». همواره دوست داشت ناشناس باقى بماند و حتى مشخصات كامل خود را براى اعزام به جبهه نمى داد تا بتواند ثوابى از شهداى مفقودالاثر را داشته باشد. اين روح اخلاص و معنويت، گام هاى
او را به شهادت نزديك مى كرد تا سرانجام در جزيره مجنون شربت شهادت نوشيد.[۲]