یداللّه شوقی

یدالله شوقی ادیب و شاعر و عارف ، معروف به کهرانی می باشد .

يداللّه شوقى، فرزند اسـداللّه معـروف بـه كهرانـى اديب و شاعر عارف اصفهانی است.

زندگی نامه

در سـال 1299ش. در اصفهان به دنيا آمد. در دوران جوانى با دانشمند توانا و مديحـه سـراى اولياى خدا مرحوم استاد محمدحسين صغير اصفهانى آشنا شـد و دسـت بـاطن بـه تهذيب اخلاق و تزكيه نفسش كشاند و نهال املـش از بركـت فيوضـات ايـن اسـتاد بزرگ پر برگ و شكوفه شد و تحت تربيت وى مراتب عرفان و سـلوك را پيمـود و ضمير پاكش به محبت ائمه اطهار عليه السلام منور گشت و به سرودن اشعار نغـز در مورد ائمه اطهار عليهم السـلام موفـق گرديـد.

وى در اشـعارش تخلـص «شـوقى » می نمود. شوقى از كمال اشتياق به علـى و آل علـى عليه السلام خود را بـه ايـن تخلـص ناميـده و فردي اديب و محبّ اهل بيت بود. از آثارش كتاب گلبن ولايت شامل قصـايد و غزليات وى كه دو بار به چاپ رسيده است.

مرحـوم ميـرزا علـى مشـفقى معـروف بـه معلــم(م: 1399ق.) در مــورد وى و ديــوانش چنين می سرايد:

در ايـن دفتـر ببــين اشـعار شــوقى		كـه گـردى بـاخبر ز اسـرار شـوقى
بــه دوران جــوانى بــاادب بـــود		از اول بــد نكــو كــردار شــوقى

از اشعار شوقى در توصيف مرحوم استاد صغير اصفهانى:

تـوئى شـهر نكــو منظــر كــه نامـت اصفهانســتى		هوايـــت عطرآميـــز و زمينـــت گلستانســـتى
توئى جسـم جهـانى و جهـانى بـر تـو مـی نـازد		كه هم جسم جهان و هم جهان را همچو جانسـتى

سرانجام شاعر عارف يداللّه شوقى در 13 اسفند سال 1358ش. فوت و پيكـرش در تكيه فيض به خاك سپردند. از اشعار او بر سنگ مزارش نقر شده است:

خدايا تو آگـاهى از حـال مـن		خبر دارى از حال و احوال مـن
به نزد تو از ابتـدا تـا بـه حـال		نبوده است پوشيده اعمـال مـن

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1390. ص۳۵۰