این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخههای «شهید احمد عرب زاده»
Kh1.naghavi (بحث | مشارکتها) (رده مدرسه، لينك موردي) |
Kh1.naghavi (بحث | مشارکتها) (رده مدرسه) |
||
سطر ۱۵: | سطر ۱۵: | ||
[[رده:شهدای حوزه علمیه اصفهان]] | [[رده:شهدای حوزه علمیه اصفهان]] | ||
[[رده:شهدای طلبه و روحانی (شهرستان اردستان)]] | [[رده:شهدای طلبه و روحانی (شهرستان اردستان)]] | ||
[[رده:شهداي مدرسه علميه شهيد مدني نطنز]] |
نسخهٔ ۱ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۲۳:۴۴
شهید احمد عرب زاده | |
---|---|
![]() | |
زادهٔ | ۱۳۴۸ موغار اردستان |
درگذشت/شهادت | ۱۳۶۴/۱۲/۱ فاو – عمليات والفجر۸ |
مدفن | گلزار شهداى روستاى موغار |
محل تحصیل | مدرسه علميه شهيد مدنى نطنز |
والدین |
|
شهید احمد عرب زاده پانزدهم دی ۱۳۴۸، در روستای موغار از توابع شهرستان اردستان چشم به جهان گشود. پدرش حبیب الله، کشاورزی می کرد و مادرش فاطمه نام داشت. تا دوم متوسطه درس خواند. سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی تا سطح (مقدمات) پرداخت. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. یکم اسفند ۱۳۶۴، در فاو عراق بر اثر اصابت ترکش به پا، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.[۱]
زندگی نامه
خانواده اش كشاورز بودند و متدين و با كد يمين و عرق جبين رزق حلال خدا را به دست مى آوردند. خانواده اهل معنويت بودند و احمد اهل نماز بود و روزه، حتى در همان كودكى! هرگز بيكار نمى نشست، يا كار مى كرد و يا جلسه قرآن و احكام برپا مى داشت. يا مقاله مى نوشت يا داستان كوتاه! هر كسى مى خواست فرزندش را نصيحت كند احمد را مثال مى زد.
در دوران انقلاب اسلامى با همان سن كمش اعلاميه هاى امام (ره) را پخش و خود را در مبارزات سهيم مى نمود. در نوجوانى در مدرسه علميه شهيد مدنى نطنز ثبت نام كرد، يك سال در حوزه، معارف اهل بيت (ع) آموخت؛ بعد هم دو ماه فنون آموزش رزمى را فرا گرفت و عازم جبهه هاى نور عليه ظلمت شد.سه ماه در جبهه جانفشانى نمود.
احمد با شهادت بيگانه نبود چرا كه در سال ۶۱ در فتح خونين شهر دايى اش را غرق خون ديد و بعد هم پسر عموى شهيدش را نظاره كرد و از اين طريق خود را در مسير شهادت قرار داد. سر انجام در عمليات والفجر ۸ در شهر فاو و پس از مقاومتى سرسختانه در مقابل كفار بعثى، شربت شهادت نوشيد.[۲]
منبع
- ↑ کتاب فرهنگ اعلام شهدای روحانی ، ص۴۸۳
- ↑ کتاب شاهدان روحانی ، ص ۵۹۹