نمایش مبدأ برای شيبا ن بن ابومحمد اسدی اصفهانی

'''ابوسعید شیبان  بن ابومحمّد عبداللّه بن  شیبان بن عبداللّه بن احمد بن محمّد بن شیبان بن محمّد بن سمره بن مفضل بن قیس بن عدنان بن نزار بن حرب بن ربیعه بن حسن بن مفضّل محتسب مؤدی اسدی الملقن اصفهانی،''' از محدّثین عامّه قرن ششم هجری است.<ref>اعلام اصفهان ، ج3، ص416-415.</ref>

==معرفی==
او  در حدود 470ق متولد شد.  مردی صالح و عالم بوده و به تعلیم قرآن به اطفال مشغول بوده است. از پدرش «ابو محمّد عبداللّه»، «احمد بن عبدالغفار بن احمد»، «قاضی ابو منصور  محمّد بن سکرویه»، »ابوبکر بن ماجه»، «[[عبدالواحد بن محمد اصفهانی|محمّد بن عبدالواحد بن محمّد]]»، «ابواسحاق ابراهیم بن محمّد طیان»، «ابوالمظفر سمعانی»، «ابوالفوارس طراد زینبی» و «ا[[رزق‌اللّه بن عبدالوهاب تمیمی اصفهانی|بو محمّد رزق اللّه تمیمی]]» و غیر آنان حدیث شنیده و «حافظ ابن عساکرد مشق» و «ابوسعد سمعانی» از او روایت می کند.


یاقوت حموی او را از اهالی روستای «بُرج» اصفهان دانسته و کنیه اش را «ابومعمر» ضبط کرده و نوشته است که صاحب «سُنّه» بوده و در اطراف اصفهان مردم را موعظه می کرده و از «ابوعبداللّه محمّد بن اسحاق بن منده» حدیث شنیده و از «ابی بکر بن مردویه»، «ابی سعد احمد بن محمّد مالینی»، «ابی عبداللّه جرجانی» و «[[ابراهیم بن ابی بکر بن علی اصفهانی|ابی بکر بن ابی علی]]» و دیگران حدیث نوشته است. «یحیی بن منده» از او حدیث نقل کرده است.

==وفات==
فوت او در رمضان 538ق در اصفهان [اتفاق افتاد].<ref>التّحبیر، ج1، ص330؛ احقاق الحق، ج17، ص59؛ معجم البلدان، ج1، ص373.
</ref>
==پانويس==
<references />
==منبع==
برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]]